Hlín - 01.01.1957, Síða 130

128
Hlín
Eftir þessum vegi hjelt jeg nú þennan sólbjarta maídag,
hlustaði á smáfuglana í limgirðingunni og lævirkjana í loftinu,
horfði á litlu tjörnina hjá Austurbæ, þar sem grænt sefið bylgj-
aðist yfir grænleitu, skolugu vatninu — því hjer eru engar
tærar tjarnir eins og heíma.
Við bakkana busluðu gæsirnar hans Ostergaards, átu slý og
böðuðu sig í vatninu. — í vegbrúninni uxu blá komblóm og
hvítur og rauður smári. — Alt sem lífsanda dró gladdist og
fagnaði því, að nú var vor og sólin skein.
Norðan við akrana lá stígur af veginum inn í skóginn, sem
var lítill um sig og ekki hávaxinn, en í mínum augum a. m. k.
var þetta dálítill skógur. — Eftir þessum stíg hjelt jeg nú í átt-
ina, er jeg vissi heiðarinnar von.
Seinna um sumarið, mörgum vikum eftir þetta, var jeg gripin
óyndi og heimþrá, gekk jeg þá út í þennan skóg, lá þar lengi
dags í grænu lynginu í laut milli þúfna og ljet mig dreyma
heim. — Ilmurinn minti mig á viðarmóana austur á Hjeraði, og
jeg fór að yrkja um þá. En þar sem jeg ekki kann að meta
atomljóð, varð jeg að hafa bæði stuðla og rím. — Reyndist það
allmiklum erfiðleikum bundið fyrir mig, alls óhagmælta, og
varð árangurinn mjög eftir því. — Komust loks saman þrjár
vísur, og urðu þó skammlífar og gleymdust skjótt. En ilminn
úr jörðunni, sem seiddi fram minninguna um móana heima,
man jeg ennþá.
En nú sem jeg gekk í gegnum þennan skóg var mjer annað í
hug. — Þar hafði þá rjett áður skeð nokkuð, sem brá skugga á
vordaginn í þessum litla en vinalega skógi: Orvæntingarfullur
ungur maður hafði þá um messutímann á helgum degi, bundið
þar enda á líf sitt með því að hengja sig í einu trjenu. Og um
þetta var jeg að hugsa þarna, sem jeg rölti í gegnum skóginn. —
En það er eins og atburðurinn hafi ekki skilið neitt sjerstakt
eftir á staðnum, þar sem þetta gerðist. — Hjer vantaði hinn
rjetta jarðveg fyrir dulin mögn, og góð, hrollvekjandi drauga-
saga gæti ekki myndast og þróast í sál hins atorkusama en
hversdags-þenkjandi alþýðumanns. — Enda eru flestar danskar
afturgöngur meinlausar, hvítklæddar konur, sem sveima um
miðnæturskeið um gamlar hallir og herragarða.
Á fslandi mundi enginn ætla sjer það að hengja sig um há-
messu á Uppstigningardag sjálfan og hljóta svo frið í gröfinni!
— Þjóðtrúin mundi ná í hann, ýta við honum, svo hann vaknaði
upp af sínum væra blundi, og halda honum síðan við staðinn,
þar sem hann steig sitt örlagaríka spor. — Þar verður hann að
reyka um friðvana, löngu eftir að nafn hans er gleymt. — En