Hlín - 01.01.1957, Qupperneq 143

Hlin
141
Um jólin 1956 vorum við samankomin um 100 manns af ís-
lenskum uppnma hjer í borg, og var margt til fagnaðar. Um
sama leyti höfðu hinar íslensku konin-, sem hjer eru búsettar,
jólatrje fyrir 60 börn, afkomendur hermannanna, sem á íslandi
dvöldu. — Þessar ungu konur halda ótrúlega vel hópinn í
margmenninu, og um leið hinum íslenska arfi sínum. — Eru
konur þessar yfirleitt mjög glæsilegar og færar í flestan sjó.
Jeg heimsótti Winnipeg nýlega, þar sem við áttum svo lengi
heima áður fyr. — Það var í einu orði sagt dásamlegt að koma
þangað. — Mjer var tekið sem týndum syni, sem nú kom heim
að nýju. — Það var nautn að ganga um hinar troðnu slóðir ís-
lendinga, þar sem þeir ruddu brautir í sveita síns andlitis, blóði
og tárum og heimþrá í huga sínum. — En það væri synd að
segja, að Vínland hið góða hafi ekki gefið útfluttum öreigum
íslands gull og græna skóga, jafnvel þó stundum kostaði þá
fjöregg sitt og þjóðerni.
Hvað er svo glatt sem góðra vina fundur?
Skólastíll ungrar stúlku.
Hefurðu sjeð döggvotan fífilinn rjetta úr sjer og breiða blöð
sín fagnandi móti hlýju brosi vorsólarinnar? — Hefurðu sjeð
sólina vekja til lífsins vorsins fyrstu sóley?
Sönn og björt vinátta er svo óhlutkend, að henni verður ekki
með orðum lýst, hún er engu öðru lík. — Henni verður helst
líkt við hið vermandi, gróskufulla skin vorsólarinnar.
Fífillinn opnar krónu sína fyrir ástríki sólarinnar, án minstu
tryggingar fyrir því, að sólskin haldist til kvölds, hvað þá leng-
ur. — Hugsaðu þjer þá ömurlegu niðurstöðu og það mikla tap,
fyrir fífilinn sjálfan, ekki síður en fyrir aðra, ef hann neitaði
að opna krónu sína, af því hann sæi fyrir, að sólarinnar nyti
ekki nema skamma stund. — Sóleyjan brosir björt og glöð, án
þess að hafa áhyggjur af því, hve brátt hún á að fölna. — Ef til
vill kemur frost þegar næstu nótt, sem nístir hana, eða einhver
slítur hana upp, en rótin lifir.
Það er ekki reiknað sól til sektar, þó hún sje margan dag
hulin bak við ský og gangi undir hvert kvöld, það er örlaga-
vald, sem hagar því þannig. Kannske sárnar sólinni að þurfa
að skilja við nývakin vorblóm í faðmi næturinnar, sem oft er
ómild? — En þó sólin sje sterk, þá er það ekki á hennar valdi
að breyta þeirri örlagabraut.