Búnaðarrit - 01.01.1963, Qupperneq 119

SKÝRSLUK STAUFSMANNA 115
landinu í meir en þúsund ár, þvegið af sér þann smánar-
blett, sem við þá hefur loðað, að drepa skepnur sínar úr
hor. Horfellirinn liefur tíðum sótt þá heim, og alltaf verið
þeim til skammar, og gert þeim alveg ómetanlegan fjár-
hagsskaða. Þetta liefur mér ekki tekizt að laga. Enn vofir
fóðurskortur yfir bœndastéttinni, enn geta þeir misst fén-
að sinn úr hor, því enn eiga þeir ekki nœgjanlegt fóður
að haustnóttum til að vera vissir með að geta fóðrað fén-
aðinn vel framúr. Þetta eru sorgleg sannindi, sem menn
verða að horfast í augu við, því geri menn það ekki, lœkti-
ast meinsemdin aldrei.
Þegar ég nú í síðasta sinn geri skýrslu um störf mín
hjá Búnaðarfélagi Islands, vil ég rifja upp nokkra atburði
síðustu ára, sem öllum ættu að vera minnisstæðir. Geri
ég það í von um, að þeir festist mönnum betur í minni,
ef vera mætti, að þeir gætu styrkt þann ásetning bænda,
að láta það aldrei henda liér eftir, að þeir verði fóður-
lausir fyrir skepnur sínar.
Faðir minn var prestur og fékk nokkurn liluta launa
sinna greiddan með lambsfóðrum. Hver hóndi átti að
fóðra eitt lamh fyrir hann vetrarlangt.
Mér er í barnsminni, þegar verið var að skila prests-
lömbunum úr fóðrunum kringum 1L maí að vorinu.
Bæði man ég fögnuð minn yfir að fá þau heim og sjá
lambahópinn stækka aftur, en h'ka man ég vel, hve lömh-
in voru misjöfn og Iive ég aumkaði sum, sem voru horuð,
gátu varla staðið, og ég man, að þá fyrst skildi ég, hvað
mögulegt var að fóðra féð misjafnt. Síðan lief ég ótal
sinnum séð fénað fóðraðan misjafnt. Ég hef fyrir fáum
árurn séð gemlinga að vorinu, sem voru svo þróttlausir,
að fara varð út úr bíl til þess að bera þá af veginum,
svo að bíllinn kæmist áfram. Ég hef séð hross, sem beit
liggjandi, en lifði þó, með því að það væri fært til, eftir
því sem það beit kringum bólið sitt í túninu og svo fram-
vegis. Sorglegar svnir.
Vorið 1920 flutti ég frá Hvanneyri að Hólum og tók