Búnaðarrit - 01.01.1975, Side 274
246
BÚNAÐARRIT
byggist á, að atvinnuvegir gangi og allir, sem geta, vinni
að framleiðslu eða þjónustustörfum. Mér er ljóst, að það
er þyrnir í augum margra mætra manna, live há fjárhæð
eyðist árlega í uppbætur á útfluttar landbúnaðarvörur,
og er það raunar eina atriðið í ádeilum Vísis, sem er
svaravert. En fólki finnst þessi fjárhæð há af því, live
landbúnaðurinn er mikilvæg atvinnugrein. Otflutnings-
uppbœtur á landbúnaSarvörur geta ekki lögum samkvœnA
orSiS hœrri fjárhœS en 10% af verSmœti búvörufram-
leiSslunnar viS sláturhúsdyr eSa mjólkurstöSvarvegg.
Skal tekið ákveðið dæmi. Verðlagsráð 1973—’74, þ. e.
frá 1. sept. 1973 til 31. ágúst 1974 var framleiðsluverðmæti
landbúnaðarins, komið að stöðvarvegg og sláturhúsi kr.
9.270.000.000. — Hámarksútflutningsuppbætur á því tíma-
bili geta því orðið kr. 927.000.000, og þær verða það vegna
þess, að þetta var mikið framleiðsluár. Þetta er að vísu
allliá fjárhæð, þótt liver króna sé orðin liarla verðlítil,
en hvað fæst fyrir þetta framlag. Fyrir það fæst mikill
gjaldeyrissparnaður og veruleg gjaldeyrisöflun. Sam-
kvæmt upplýsingum frá Hagstofu íslands voru á árinu
1973 fluttar xit óunnar landbúnaðarvörur, þar með talinn
æðardúnn og hert selskinn, fyrir kr. 808,6 milljónir, og
unnar landbúnaðarvörur, þ. e. loðsútaðar gærur og lniðir,
lopi, teppi, prjónles o. fl., fyrir kr. 824,7 milljónir. Sam-
tals gerir þetta kr. 1.633,3 milljónir eða sem svarar 8,5%
af heildarútflutningsverðmæti sjávarafurða unninna og
óunninna. Nam sú fjárhæð 19,2 milljörðum eða rúmlega
tvöföldu verðmæti allrar landbúnaðarframleiðslunnar.
Væri nú þannig húið að íslenzkum landhúnaði með lög-
boðum eða á annan liátt, að enginn afgangur væri til út-
flutnings, þá myndi þurfa að eyöa miklum gjaldeyri í
fyrsta lagi til kaupa á mjólk að vetrarlagi, til kaupa á
kjötvörum í erfiðari árum og til kaupa á verulegu magni
ullar og skinna fyrir íslenzka iðnaðinn. Ég reyni ekki að
áætla, hve mikill gjaldeyrir færi í þau kaup, en það
myndi nerna miklum fjárhæðum í mörgum árum, þótt