Morgunn - 01.06.1925, Síða 12

0
M 0 R Q U N íí
markið er að leiða til íramkvæmdar það, sem með okkuf
sjálfum býr. Það er ekki að lijálpa öðrum. Verið þessa full-
vísir: fullkomnun þíns eigin anda er það, sem af þér er heimt-
uð. Eg lieyri mikið talað um hjálp hérna megin. Við hjálpum
liver öðrum, en grundvallarástæðan iijá okkur er sú, að við
hljótum gagnkvæman ávinning hver frá annars liuga. Það
er undirrót þess lögmáls, sem stjórnar okkur.“
Næst tek eg frásögn eins liermannsins, sem féll í styrjöld-
inni miklu. Hermennirnir liafa margir reynst sérstaklega dug-
legir að koma skeytum inn í vorn lieim. Sagt er, að það veit-
ist auðveldast þeim, er deyja skyndilega og í fullu fjöri; en
miklu erfiðara sé það þeim, er lengi Jiaf'a verið sjúkir, áður en
þeir fluttust af þessum lieimi. Orsökin sé sii, að þeir komist í
fyrstu í citthvað líkt ástand og dauða-ástandið, er þeir taka
að koma skeytum fyrir miðilssamband inn í vorn lieim. Fyrir
þá sök verða þeir að venjast sambandinu.
Hermanninum segist svo frá:
,,Rétt eftir að sprengikúlan sprakk, sú er sundraði líkama
mínum, var eg mér þess meðvitandi, að eg sá liðið líf mitt líða
fram hjá í skýrum myndum. Þá vissi eg, án þess að nokkur
segði mér það, að nú var komið að mér og að nú var eg að
hníga. Mér kom skýrt í liug það, er mér liafði verið kent í
æsku, og eg liugði, að eg mundi bráðlega mæta Jesú og englun-
um. Bg verð að segja það, að eg hlakkaði ekki til þessarar nýju
reynslu. Eg var óttalaus, en mig langaði alls ekki að deyja,
og hugmyndir mínar um ástand manna eftir dauðann voru
óljósar og undarlegar. Það var síðasta hugsun mín, áður en
eg misti meðvitundina. Og næsta hugsunin var: „Hvað er að ?
Mig hlýtur að vera að dreyma.“ Bg fann, að eg var í rúmi, en
eg vissi ekki hvar. Eg opnaði augun og sá, að rúmið, sem eg
hvíldi í, var drifhvítt. Kyrt var í herberginu og hátt undir
loft, og íegurð þess var óvenjuleg í augum mínum. Eg sá
hjúkrunarkonur, sem gengu um milli rúmanna, og eg fór að
hugsa um, hvort eg væri kominn i spítala. Mér leið yndislega;
eg fann ekki til neins sársauka og var eldtert ruglaður í höfð-
inu, en eg hafði enga löngun til að hreyfa mig eða til að tala.