Morgunn - 01.06.1925, Qupperneq 124

ÍIB
MOÍlGtJNtt
nefnt. Viðstaddir liafa iðnlega verið 6—8 manns, og sumir
þeirra með nokkura réynslu frá sambandsástandi miðla Guð-
rún liefir verið stungin í leiðslu sinni, án þess hún hafi virzt
verða þess hið minsta vör, en nokkrum mín. eftir að hún
vaknaði komu þar fram rauðir blettir, er stungið var, og kendi
hún sviða í.
Undirritaður liefir nokkrum sinnum verið sjónarvottur
að þessum áhrifum Guðrúnar, telur hann öll tormerki á, að
lienni hefði með nokkrum hætti verið auðið fyrir eigin að-
gerðir að valda þeim sjálf.
Um Gunnar Jónatansson get eg sagt það, að í tvö skift.i
er liann kom heim til mín og mál þetta bar á góma, féll hann
skyndilega í eitthvert meðvitundarleysismók, þreif blýant úr
vasa sínum og fór að skrifa með luktum augum, en áður en
heilli setningu væri lokið, hvarf lionum eins og allur máttur
og hneig út af sæti sínu og niður á gólf. Br eg hafði borið
hann í legubekk, raknaði liann við eftir litla stund. Skömmu
síðar endurtókst þetta með þeim einum mun, að nú féll Gunn-
ar á legubekkinn. Ilafði hann þá lokið við að skrifa þessa
setningu, með stórgerðri liönd :
„Hallgrímur er eigi svo viss um, að þú sért góður til að
skrifa, svo nú ætla eg að láta hann sjá að eg get látið þig
skrifa. lluldumaður læknir.“
1 annað sinn, er eg hafði fengið Gunnar heim til mín, til
þess að heyra hvort það væri alt fyllilega rétt, sem hér er um
liann talað, komu alt í einu yfir liann samskyns áhrif, sem
liófust með afardjúpum andardrætti og titringi, féllu augun
saman og hann liallaðist fram á borðbrúnina, fálmaði eftir
blýant úr liendi minni og skrifaði i’ljótt og illhesilega:
„Hallgrímur má birta þetta þar sem liann vill. Hnld.i-
maður.“
Bg er sannfœrður um, að þetta var honum (í bæði skift-
in) alls eigi sjálfrátt.
Bata Guðrúnar sjálfrar virðist svo varið, að milcið vanti
á að liann sé fullkominn. Þó fullyrðir liún, að stór sé munur
frá því seni áður var. Þá gat hún naumlega staulast kringum