Morgunn - 01.06.1925, Qupperneq 127

MOHGUNN
121
Strax þetta kvöld brá svo viö, aö óróleiki miim livarf a'S fullu og
um uóttina svaf eg vel, gagnstætt því, sem áSur hafSi veriS.
Næsta kvöld kl. 10y2, þegar eg' var nýháttuS, fanst mér líkt og
leiddur væri rafmagnsstraumur gegnum líkama minn. Fyrst vinstri
höndina og brjóstiS, svo um aSra líkamshluti og aS endingu upp í
höfuS. petta varSi í V2 klst. og gat eg ekkert hreyft mig, en sízt
vinstri liöndina. Kl. 11 vur'ö hlé á þessu, en um kl. 12 liófst líkur
straumur, en öllu sterkari, og fylgdu þessu djúpar öndunaræfingar,
þannig', aö eg andaSi að mér me'ð opnum munni, en út í gegnum1
nefiS. Vai’ mér þetta óviðráðanlegt. Kl. 1 sofnaöi eg og svaf alla
þá nótt.
Sunnudaginn 29. marz uin hádegi, er eg var aS taka til í svefn-
herberginu, fann eg alt í einu til máttleysis og sömu áhrifa og á'ður.
Eg lagðist upp í legubekk og þar varS eg að endurtaka samskonar
öndunaræfingar og kvöldið áður. Kl. 12þt varð iilé, er stóð til kl. 1.
Kom þá maðurinn minn, Vilhjálnmr, heim og var heima öftast úr
því, þann dag. Um kl. 1 byrja sömu áhrif og hófust þá einnig ýmis-
konar armæfingar, sem eg hefi margar aldrei fyr gert og engar síð-
an í barnaskóla. Var mér alt þetta öll skiftin óviðráðanlegt. Æfing-
ar þessar stóðu með litlum hvílduln fram til kl. 6 e. h.
Fram aö því vissi eg lun alt sem gerðist kringmn mig og hafði
skilvit öll ósljófguð. Að eins gat eg á engan liátt stjórnað lireyf-
ingum mínum, en um 6 verður sú breyting á, að æfingarnar auk-
ast, en meðvitundin sljófgast og líkist draumkendu móki. Misti eg
þá sama sem alt vald á talfærum mínum, sem voru aftur á móti
notuð, að mér fanst endilega, af veru, stím hjá mér var og var að
lijálpa mér. Notaði þessi lijálpandi minn þau þannig, að hann
talaði við mig fullum rómi, en sjálf gat eg talað við hann í huganum.
Alt fram að þossum tíma liafði ýmislegt kunningjafólk niitt og
skyldfólk komið inn til mín. Vildi eg láta sem flesta sjá, aö ástand
þetta væri mér ekki sjálfrátt, en nú sagði lijálpandi minn, a'ö liann
gæti eigi læknað mig meðan svona margt fólk væri í kring og sá
hávaði, sem af því leiddi. T. d. er faðir minn kom eitt sinn inn til
mín órólegur yfir ástandi þessu og bað mig luettfi þessiön látum,
gegndi hjálpandi minn með mínum talfænuu í höstugum og ákveðn-
uin í'óni: „Farðu út, Sigmundur. pað er ekki húu Guðrún, sem er
fiS tala.“
Meðal aunars var eg látin standa á fætur og gera ýmsar bol-
og arm-æfingar, þess á milli var mér eins og skipað að syngja ýmsa
sálma, t. d. „Vak þú, minn Jesú,“ einnig tralla. Gekk á þessu þar
til um kl. 10 uni kvöldið, að sótt var til mín skygna stúlkan porbjörg
Teódórsdóttir. Fóru þá allir viðstaddir út, nema liún, en eg var af-
klædd eða látin afklæðast með aðstoð p. T. Síðan var eg látin berja