Morgunn - 01.06.1925, Qupperneq 133

MORGUNN
127
Er við konium lieim til frú GuSrúnar Sigmundsdóttur, voru þar
viðstödd: Vilhjálmur Tómnsson, oiginma'öur GuSrúnar, Sigmundur
faðir hennar og kona Einars málara. Lá GuSrún sjálf í leguhekk
meS opin augu öSru hvoru, söng sálmavers og neri vinstra brjóstiS
og eins nefiS öðru hvoru.Virtist mjer því líkt, sem hún víBri naumast
með fullri meðvitund. Var þó sem hún vœri óeðlilega næm á vissum
sviðum. T. d. varð hún þess samstundis vör, ef nýr gestur kom inn í
herbergi það, er lá fram af svefnstofu þeirra hjóna, þar sem hún
þá lá fyrir, og það þótt hurSin á milli væri lokuð og umgangur okk-
ur hinum óheyranlegur. Ymsar æfingar gerði Guörún samtímis því
að hún söng, svo sem cljúpar öndunarœfingar gegnum munn og nef,
hvelfdi brjósti'S svo að eigi námu niðri nema hnakki og lendar. Sýnd-
ist mór á öllurn hennar háttum, sem hún gæti eigi stjórnað þessum
gerðum sínum. Hún talaði til mín og kvað mér heimilt að vera inni
hjá scr. Sögðu viðstaddir mér, a'S í þetta óþekta ástand hefði Guörún
komist, eftir að hinn svonefndi „Friörik huldulœknir“ heföi lofaö
að vitja hennar.
Eftir skamma stund fór eg ásnmt Einari Lárussyni og fékk
þnngað ungfrú porhjörgu Teódórsdóttur, sem eg vissi að var skygn
með afbrigðum. Er hún kom, rýmdu allir aðrir hurtu, en porhjörg
var þar ihni rerinn tíma. Seint um kvöldiö fórum við öll lieim, og
kvað P'orbjörg PriSrik hafa verið þama inni viö lrokningatilraunir.
pegar við fórum, var Guörún undir sömu áhrifum og áSur. Nrosta
kvöld, um kl. S1/^, vitjaöi mín Yilhjál'mur Tómnsson þeirra erinda,
aö hiöja mig að vaka yfir konu sinni þá nótt. pegnr heim til hhns
kom, lá GuSrún í nll-djúpu svefmnóki, sem líktist léttum tranee,
gerði þó ýmsar æfingar og talaði með einkennilegum vaddblæ. Skild-
ist eigi annað á mæli liennar en þnr vrori á ferð annar persónuleiki
en hennar sjálfrar, er talaði við Guðrúnu eins og alt nSra persómi.
En endrum og eins virtist sem hennar eigin meSvitund skyti upp,
og reyndi hún þá að mynda til máls og var að lieyrn sem hún þá
ávarpnði einhvern, sem viö liann vrori nð fást. pettn stó'ö þó eigi
nema örstutta stund í senn. Málrómur vnr oft alldjúpur og skipandi,
einkiim þegar við, sem viðstaddir vorum, vorum ávarpaöir, en mildur
og ástúðlegur, er Guðrún átti í lilut.
petta stjórnandi afl reyndi — nxeö hendi hennnr — að ná út
úr henni augntönn í efri gómi. Sagöi, að bak við hann fælist ígerð,
er þvrfti að ná og stroði hún bata í nefinu fyrir þrifum. T. d. sagöi
stjómandi þessi svona setningu: „Eg er alveg hissa á þér, Guðrún,
nö þú skulir eigi vern búin að láta taka úr þér þessar skemdu
tannir. pú átt að láta taka þær stvnx og þú ert orðin frísk.“
Tönnin náðist eigi þaö sinn, en síðar kvaðst þessi stjórnandi
Guðrúnar hafa náö ígerðinni á annan hátt,