Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 4

146
MOItGUNN
að segja, að einlivern veginn fanst mér, af þeim löndum, sem
eg hafði kynni af, Canada vera eiiina ólíklegasta gróðarstían
fyrir sálarrannsóknir og spíritisma.
Að sönnu iiafði eg heyrt, að töluverður áliugi væri meðal
Jslendinga í Vestur-Canada á sálarrannsókna-málinu. Eg skal
þegar taka það fram, að sú frásögn reyndist rétt. Áhuginn
var miklu meiri en eg liafði getað gert mér í hugarlund. Og
cg get bætt öðru við, sem er eftirtektarvert. Langmest af
þessum álmga virtist eiga rót sína að rekja til rita héðan að
heiman. Nærri því alstaðar, þar sem nokkuð var til muna af
Isléndingum, virtust menn kunnugir „Morgni“, „Trú og sönn-
unum“, prédikunum síra Haraldar Níelssonar og öðrum rit-
um hans og þar fram eftir götunum. Það er ein af hinum
mörgu óræku bendingum um það, livað sambandið við Is-
land er í raun og veru sterkt enn. Nóg er til af ritum um
þetta mál á enskri tungu. Samt eru það íslenzku ritin, sem
lijá langflestum liafa vakið áliugann og lialdið lionum við.
En eg hélt, að íslendingar í Vestur-Canada væru nokk-
uð einstæðir í þessu efni. Það reyndist röng ímyndun. Það
getur verið — og bezt gæti eg trúað því — að áhuginn og
þekkingin á þessu máli sé tiltölulega meiri hjá fslendingum
en annara þjóða mönnum. En nú ætla eg að segja vkkur í
sem styztu máli, hver ltynni eg hafði af enskumælandi mönn-
um í Winnipeg í sambandi við þetta mál.
Það komst inn í ensku blöðin, að eg liefði flutt erindi um
sálarrannsóknir meðal íslendinga, og að eg befði óvenjulega
jnikla reynslu í þeim efnum. Bráðlega á eftir A'ar ivallað til
mín í síma, af enskumælandi manni, scm eg þekti ekki neitt,
og eg spurður, hvort eg vildi ekki koma til viðtals tiltekið
lcvöld, og að ef eg væri fáanlegur til þess, þá yrði eg sóttur
í bíl á tiltekinni stund. Sannast að segja þótti mér málaleit-
unin dálítið kynleg, af því að maðurinn gerði enga grein
fyrir sér, né heldur þeim mönnum, sem eg átti að eiga tal við.
Eg átti að leggja út í náttmyrkur og grimdarfrost í stóra
borg og liafði enga liugmynd um, hvert ferðinni væri lieitið.
Jiliiðin voru dag eftir dag full af glæpasögum, eins og Vest-