Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 37

MOEGUNN
170
hann þegar, því að eg mun liafa séð hann tvisvar í lifanda
lífi.“
Svip þessa sama manns segist Þuríður liafa séð við ann-
að tækifæri. Hefir hún skýrt mér frá öllum átvikmn og' eins
tilefninu, en vill ekki, að frá því sé skýrt nánar á prenti.
Steinunn segist og hafa séð svip þessa sama framliðna
manns. En það var við enn annað tækifæri. Hún sá bónda
þennan aldrei í lifanda lífi, en liann þelctist eftir lýsingu
hennar, og Þuríður kveður lýsingu hennar koma heim við
það, sem liún hefir sjálf séð.
Hvorug segjast þær munu hafa séð framliðinn mann fyr
en þær komu að Fljótsdal.
14. MatSurinn metf niðurflettu húfuna.
Hér er annað dæmi. Steinunn segir svo frá því:
„Eitt kvöld grípur okkur systurnar mikil löngun að fara
út og ganga eitthvað frá fólltinu. Fengum við strax leyfi liús-
bændanna til þess. Þetta var seinni partinn í vetur.
Við gengum spölkorn út fyrir tún, inn að litlum fossi,
sem er skamt hér fyrir austan. Dveljumst við þar góða stund.
Því næst gcngum við heimléiðis. Þegar við erum komnar hér
uin bil heim að bænum, verð eg vör við, að við erum ekki
tvær einar. Samt get eg eklci séð, hvað það er, sem með okkur
cr. Við námum staðar og eg spurði Þuríði, livort hún sæi,
livað með okkur van-i. Þá sagði Þuríður: „Hver fjandinn er
]->etta?“ Þá segi eg: „Þú áttir ekki að segja þetta.“ Sér nú
Þuríður mann á lilið við sig. Sneri hann sér snögt frá henni
og livarf. — ÞuríSur sáriðraðist eftir að liafa sagt þetta og
lienni leið illa út af því.
Nokkuru síðar fóru þær að hátta. Um nóttina dreyrndi
Þuríði þénnan sama mann og vaknar hún við það, að liann
stendur fyrir framan rúm hennar. Horfir hún góða stund á
liann. Síðan hverfur hann. Hún lýsir þessum manni svo:
Hann var fremur hár vexti, í svörtum yfirfrakka, sem náði
niður fyrir hné, með svarta húfu á liöfði, niðurfletta; náði
hún ofan á liálsinn að aftan og ofan yfir höku að framan, en
andlitið sást fram úr — stormhúfa með litlu deri, Maðurinn
12*