Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 80
222
MOE GrUNN
frúnni: „En á iiitt finst mér skylt að benda, að í frásögn
hennar sjálfrar koma ekki fram nein líkindi, því síður neiiíar
sannanir fyrir svikum. Eg get ekki liugsað mér annað en aö
ef frúin hefði kynt sér fyrirfram, hvað sterkar sannanir eru
fyrir líkamningum yfirleitt, svo að henni liefði verið ljóst, að
hér var ekki um nein dæmalaus býsn að tefla, ef hún hefði
átt kost á að vera á öllum líkamningafundunum, ef hfin hefði
aflað sér vitneskju um, livað rannsóknirnar á 3., en einkum á
18. og 19. fundinum, voru nákvæmar, og ef hún hefði haft
þolinmæði til að viðhafa þær rannsóknaraðferöir einar, sem
menn vita nú, að ekki spilla árangrinum, þá hefðu ályktanir
hennar orðið samhljóða ályktunum olckar hinna: að fyrir-
brigðin hefðu gerst svikalaust.“ Þessum viturlegu orðum þess
mannsins, sem mesta þekking hefir á málinu allra hérlendra
manna, fyrstur ruddi því hér braut, þaulæfður er að athuga
fyrirbrigðin og sat við liliðina á frúnni hið umrœdda kvöld,
veit eg ekki til, að neinn hafi reynt að mótmæla."
Því næst. benti H. N. sérstaklega á þetta atriði í skýrslu
frúarinnar, er vitnaleiðslan snerist ekki livað sízt um:
„Einu sinni var tjöldnnum slegið til hliðar — nokkru
eftir að ein „veran“ var horfin inn í byrgið. Sá eg þá mið-
ilinn sitja á stólnum. Ileyrði eg þá frú Aðalbjörgu og eitt-
hvað af fólkinu tala um, að það sæi tvær „verur“ hjá honum.
En ekki sá eg þær.
Miðillinn sat þá þannig, að hann sneri bakinu þangað
sem eg sat; liandleggina hafði liann beygt upp sitt livoru
megin við höfuð sér, þannig, að olnbogarnir vissu upp, og
utan um handleggina hafði hann annaðlivort sveipað hvítu
efni eða þá að liann var jakkalaus á hvítri slcyrtu, og liygg
eg fremur, að svo hafi verið.“
Þetta sama sinn, er frúin í skýrslu sinni segist hafa séð
miðilinn í þessari stellingu, sáu aðrir fundarmenn liann glögg-
lega; en þeir sáu hann ekki með handleggina beygða upp,
heldur niður með hliðunum. í frumskýrslu þessa fundar (3.
fundar), sem undirrituð er af 15 fundarmönnum, er það tekið
fram, að þessir sex fundarmenn, er sátu einna bezt við, er