Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 56

M 0 R G U N N
198
og óska þess með sjálfri sjer, að liomini mætti auðnast að
koma heim lieill á húfi, sá hún þennan hróður sinn fyrir
framan sig, ásamt föður sínum, sem var dáinn. Sýnin iiélzt
í nokkur augnablik, og um leið og hún athugaði báða menn-
ina, sem virtnst vera svo hugfangnir af því að vera saman,
að þeir gættu einskis annars, tók hún eftir því, að hún sagði
upphátt: ,,Eg er hérna, eg er hérna, en þið sjóið mig ekki“.
Hún var ekki íremur megnug þess að láta þá verða vara
við sig, lieldur en þó hún hefði verið klædd í huliðshjúp,
og rödd hennar varð ekki nema orðvana ósk.
Fyrirburður þessi hafði mikil áhrif á hana, því að hún
gekk þess eðlilega ekki dulin, að sýn þessi gæti verið fyrir-
boði þess, sem hún hikaði við að koma orðum að. Móðir
hennar lét líka í Ijósi, þegar er hún hafði heyrt um sýnina,
að hún mundi boða dauða fóstursonar síns. Dóttirin vonaði
þó, að O. Sewall væri heill á húfi. Fréttir bárust þeim
ekki af honum, fyr en undir lok ágústmánaðar; þá kom
skeyti um, að skipið, sem hann var með, Iiefði komið til
Norfolk í Virginiu, og að hann mundi koma heim á öðrum
degi. — Þegar hann var kominn heim, báðu þær mæðgurnar
— og önnur dóttir frúarinnar, frú Grace Osgood Haff að
nafni — hann að segja sjer frá æfintýrum þeim, er hann
hefði ratað í. Hann sagði þeim um ýmislegt, sem liann hafði
séð í ófriðnum. Hann liafði verið í vopnuðu varðliði á litlu
gufuskipi, sem notað var til flutninga milli Norfolk og lend-
ingarstaðar hersins í S'kotlandi. 1 einni þessara ferða hitti
skipið kafbát. 0. Sewall var niðri í skipinu, þegar þetta bar
við, en hljóp þegar upp á þilfar, er hann lieyrði kallað. Þeg-
ar hann kom upp, sá hann eitt skipið, sem var þeim sam-
ferða, vera að söklcva, og í sama bili sást grár kafbátur
koma upp á yfirborð sjávarins.
„Nóttina þessa“, sagði sjómaðurinn ungi við vinkonur
sínar, „kom fyrir mig einkennilegasti atburður refi minnar“.
Systur hans flaug þegar í hug, Iiversu mikilvægt það
væri, sem hann ætlaði að fara að skýra frá; hún tók því