Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 94

236
M 0 K G U N N
sé eg að raaður, sem eg bar engin kensl á, kemur upp stigann.
Maður sá var allmikið við aldur, með gráhvítt hár og skegg
klæddur var hann í hvíta kápu eða lijúp, er mér virtist úr
mjög smágerðu efni. Maður þessi, eða vera, gekk hægt mjög
og hljóðlega upp stigann og inneftir baðstofugólfinu og stað-
næmdist hjá rúmi mínu, leit til mín mjög ástúðlega og sagði:
„Þér er betra að líta út, því að hestur er kominn á kirkju-
teiginn.“ Að því búnu fór hann aftur sömu leið og liann kom.
Iíann hvarf mér í stiganum og hefi eg aldrei séð hann síðan.
En það er af mér að segja, að eg fór samstundis niður á
eftir manninum og út; stóð það þá lieima, að rauður hestur
var á kirkjuteignum, en svo nefndist langur lióll eða lirygg-
ur, sem kirkjan stendur á. Kirkjuteigurinn var rétt fram
undan gluggunum á svefnlierbergi presthjónanna og iiefði
hesturinn blasað við, er litið var út um þá. En þó að séra
Jóhann væri sérstaklega góður við mig þá og liafi sýnt mér
ýins góðvildarmerki síðan, þá efast eg ekki um, að honum
liefði gramist við mig, ef liann hefði komist að því, að eg"
gætti ekki betur túnsins en þetta, enda var full ástæða til.
Mig hefir oft furðað á því, er eg liefi síðan hugsað um
þennan atburð, að eg fann þá ekki til neinnar liræðslu; hefir-
þó oft þurft minna til að gera mér hverft við.
Eg geri ráð fyrir, að ýmsum finnist þetta ómerkilegri
atburður en svo, að skýrandi sé frá honum. Um það hefi eg
ekkert að segja. En á mig liefir þessi rödd, sem eg held að
til mín hafi borist yfir dauðadjúpið, haft meiri áhrif en allar
prédikanir þær, er eg hefi hlustað á, og feginn vildi eg mega
eiga von á að sjá þennan vin minn eða heyra til hans í ann-
að sinn.
(} u nnar Þors I e insson.