Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 11
MORGUNN
153
Manna, er liafa skipað sér um konuna, sem Conan Doyle
nefnir mrs. Bolton. Eg vildi óska, að eg gæti það. Það væri
'dýrmætur réttur, að geta af eiginni reynslu borið vitni um
það, sem það fólk segir frá. Eg verð að láta mér nægja að
fara eftir sögusögn þessara manna, sem eg er sannfærður um
að elska guð, náungann og sannleikann. En eg hefi fjölyrt
svona mn þessar hreyfingar í Winnipeg vegna þess, að mér
virðast þær ljóst dæmi þess, livernig þetta mál er að læsa sig
um veröldina. Fyrir tiltölulega fáum árum var aldrei á þetta
mál minst í Winnipeg, nema eins og einhverjar tröllasögur.
Þegar eg kom þangað fyrir 18 árum, þótti víst mörgum það
ganga ósvífni næst að segja jafn-mentuðum mönnum og
Winnipeg-búum frá ramlega sönnuðum dularfullum fyrir-
brigðum, þó að enginn dómur væri á það lagður, livaðan þau
stöfuðu. Síðan hefir heimurinn breyzt mikið. Síðan hafa þeir
t.alað í Winnipeg Oliver Lodge og Conan Doyle. Og nú er
xvo komið þar, sem eg hefi reynt að gefa ykkur ofurlitla liug-
mynd um.
BOSTON.
Af hinni ágætu ritgjörð í síðasta hefti Morguns: „Læloi-
isfrú verður frægur miðill“, eftir prófessor Harald Níelsson,
er yður töluvert kunnugt um frú Crandon í Boston, sem oft
er nefnd dulnefninu „Margery“. Eg var svo heppinn, að dr.
Hamilton í Winnipeg þokti dr. Crandon og gaf okkur feðg-
unum ineðmælabréf til þeirra lijónanna. Okkur var tekið þar
af hinni mestu góðvild, boðið í miðdegisverð og fundur liald-
inn fvrir okkur. Á eftir fundinum var rabbað við okkur langt
fram á nótt, og að skilnaði gaf frúin mér stóra bók, sem
Malcolm Bird, rannsóknaforstjóri ameríska sálarrannsóknafé-
lagsins liafði ritað um hana.
Eg veit ekki, livernig menn eiga að fá persónulegar trygg-
ingar gegn miðla-brellum, sem margir eru svo hlægilega
hræddir við, ef þær eru ekki á þessu lieimili. Hjónin lieyra
til hinum virðulegasta liluta borgarfélagsins í Boston, þar sem
læknirinn liefir um l(i ár verið kennari í liandlækningum við
læknadeild Harvard-liáskólans, og hefir auk þess mikla að-