Morgunn - 01.12.1925, Blaðsíða 86

228
M 0 R G U N N
P. K.: „Já, vitnið er alveg víst um, að það var ekki mið-
illinn sjálfur, sem það sá, af því að veran var eins og stálp-
aður stúllcukrakki á vöxt, en mið'illinn sjálfur liár maður og
þrekinn að sama skapi, og ljósfyrirbrigðin í verunni sjálfri
sýndu það, að það gat ekki verið miðillinn sjálfur. Sérstak-
lega var stærðin alt önnur.“
II. II.: „Miðillinn var í hærra meðallagi og tiltölulega
lierSabreiður og vöðvamikill. Yitnið er þess fullvíst, að mið-
illinn liafi ekki getað leikið veruna, einkanlega af því, að
vitnið getur ekki ímyndað sér, að jafn-þrekvaxinn karlmað-
ur og miðillinn gæti sýnst eins eðlilega grannur, eftir að liann
væri búinn að búa sig í kjól eins og veran, og enn fremur
liefði handleggur hans lilotið að stinga mjög í stúf við stærð
verunnar/ ‘
Spiorninyu um, hvort það væri örugg sannfæring þeirra,
að fyrirbrigðin á eftirlitsfundunum (18. og 21. marz) hafi
gerst án nokkurra bragða eða blekkinga af liendi miðilsins eða
fundarmanna, svöruðu þeir allir játandi.
Pyrir P. E. voru meðal annars lagðar þessar spurningar:
„Hvernig voru þessir fætur, sem vitnið sá og getið er uin
í skýrslu síðari fundarins? Gátu það ekki verið fætur miðils-
ins? 1 hvaða stellingum var miðillinn, er vitnið sá þessa fæt-
ur fram undan tjaldskörinni?“
Svar: „Þeir sýndust vera lcrakka- eða unglingsfætur bæði
að stærð og gerð. Þeir gátu elcki veriS fætur miðilsins. Mið-
illinn lá í stólnum við vegginn þvert, fyrir vitninu, en fæt-
urnir sneru beint að vitninu og voru utan við tjaldið.“
II. II. var sérstaklega spurður að því, livort hann hefði
ekki verið efandi um, að útfrymis- og líkamningafyrirbrigði
gerðust, er hann kom fyrst á þessa tilraunafundi, og hvort
hann hefði ekki verið sérstaklega tortrygginn gagnvart miðJ-
inum Einer Nielsen og orðið enn tortryggari eftir fregnirnar
frá 3. fundinum og samtal við frú Sigríði Þorláksdóttur, áður
en liann kom að þessum tilraunum?
Svar: Vitnið kvaðst liafa verið tortrygginn gagnvart E.
N. og viðtalið við frúna bætt á efann.