Morgunn - 01.06.1930, Blaðsíða 99

MORGUNN
93
T #
°nasi Kristjánssyni, að þessi hjón hafi um þetta leyti
^lu á spítölunum, af þeim orsökum, sem tilgreindar
eru hér að framan. — Ritst.].
Maðurinn með blómið.
Kona ein, sem eg þekki, kom oft til mín, þegar mað-
Ul hennar var í utanlandsferðum, að sækja mótorbáta.
, sinn, er hann var í slíkri ferð, var í Eyjum óveður
^nniKið. Kemur hún þá til mín og biður mig að reyna
fá vitneskju um, hvernig manninum hennar liði. Sé
e£ t>á bátinn langt úti á hafi og inni í káetu skipstjór-
ans eg hann sitja rólegan og inni hjá honum verður
'j11131' litið á mjög einkennilegt blóm, sem mér er sagt, að
aun ætli að gefa konunni sinni. Líka sé eg, hvernig
'durinn er litur. Eg segi konunni þetta, og þykir henni
vænt um. Hún óskar, að eg reyni að komast eftir,
venær þeir komi. Þá er margsagt við mig: „Þeir koma
a ^ongun'*. Eg þorði ekki að segja konunni þetta, ef
^ið yrSj nij vonbrigði, en skrifaði það strax hjá mér
°S lét manninn minn og vinnukonuna okkar vera vitni
a Þessu. Jæja, alt stóð nú heima, sem mér hafði verið
s^gt og sýnt. Þeir komu daginn eftir, og maðurinn færði
°nu sinni blómið, og liturinn á bátnum stóð einnig
heima.
Áður en hesturinn datt.
Sumarið 1927 ferðaðist eg ásamt tveimur systrum
lnum frá Hellnatúni í Rangárvallasýslu að Þjórsá. Þeg-
v>ð leggjum af stað frá Hellnatúni, sé eg, hvar við
erUm komnar út á Sauðholtsbakka, sem kallaðir eru,
°h að hesturinn, sem eg ríð, dettur með mig, og eg fer
Ur á bak úr söðlinum og hangi föst á vinstra fæti.
e hverfur þessi sýn, og eg hugsa þetta ímyndun eina.
dálitlum tíma liðnum sé eg þetta aftur, og finst
hetta dálítið kynlegt, en fæst þó ekki um. Við höld-
ufram hiklaust, en þegar við erum komnar út á