Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 51

M0R6UNN
177
því, að fyrir mig kom mjög óþægilegt atvik. Ég næstum
skammast mín fyrir að segja frá því. Ég fór frá Hesle-
mere kl. 2.27 eftir hádegi í annars flokks vagni. Þar voru
inni tvær konur og einn karlmaður. Þegar lestin stanzaði
við Godolming, fóru konurnar út úr vagninum, og vorum
við því tvö ein eftir í vagninum, ég og karlmaðurinn. Þeg-
ar lestin var komin af stað aftur, stóð hann upp úr sæti
sínu og settist fast hjá mér. Ég varð hrædd og ýtti hon-
um frá mjer. Hann neitaði að fara og reyndi til þess að
kyssa mig Ég var bálreið. Við flugumst á. Ég tók regn-
hlifina hans og barði hann, en hún brotnaði og eg var far-
in að óttast að hann yrði mér yfirsterkari; en þá fór lestin
að hægja á sér, aður en hún stöðvaðist við Guildford-
stöðira. Hann varð hræddur, slepti tökum á mér og áður
en lestin var komin að pallinum, stökk hann út og hljóp
burtu. Ég var í mjög æstu skapi, en regnhlífina hef ég«.
»Ég sendi tíl hennar skrifara minn með bréf og sagði
að mér þætti leitt að frétta, hvað fyrir hana hefði komið
og bætti við: Verið hughraustar og komið með regnhlífina
hans á miðvikudaginn! Hún svaraði um hæl: Mér þykir
leiðinlegt að þér skulið vita nokkuð um þetta. Eg hafði
ásett mér að segja engum frá því. Eg skal koma með
brotnu regnhlífina, en það var regnhlífin mín en ekki hans.
Þegar hún kom til að borða hádegisverðinn á mið-
vikudaginn, þá staðfesti hún sögu sína í öllum atriðum
og sýndi mér brotnu regnhlífina, sem var hennar, en ekki
hans. Hvernig skeytið ruglaðist um þetta atriði, veit ég
ekki . . . Það skal tekið fram, að ég hafði enga hugmynd
um járnb autarlestina, sem hún ferðaðist með, og hafði engan
minsta grun um að neitt sérstakt hefði komið fyrir hana«.
Stead segir um þetta ennfremur:
»Siðan þetta skeði eru liðin fimtán ár og á þvi tíma-
bili hef ég oft tekið á móti samskonar ósjálfráðum skeytum
frá mörgum vinum mínum og svo er enn. í sumum þessum
skeytum er þó tiltölulega meira um villur, en hitt venjan,
að skeytin séu undursamlega rétt. Eg er ekki í neinum
12