Morgunn - 01.12.1933, Qupperneq 71

MORGUNN
197
í einu ávarpar hann okkur og segir: „Jæja, eruð þið nú
svo tilbúin að fara yfir um, að þið þurfið ekki nema viku
til þess að átta ykkur, eins og eg?“ Henni fanst, að
okkur setti hljóð. En eftir litla stund finst henni að
hún svari: „Já, ætli við myndum ekki reyna það“.
Kirkjuferðin.
Frásögn sú, sem hér fer á eftir, er af fundi, sem
haldinn var á heimili frú Lilju Kristjánsdóttur, Laugav.
37, síðastliðið haust. (ísl. J. var miðill). Meðal þeirra,
sem komu í samband, var Árni Jónsson. Eftir að hann
hafði heilsað og talað nokkuð við konu sína og dóttur og
aðra vini, sagði hann eitthvað á þessa leið: „Fyrir nokk-
uru kom til mín maður og spurði mig, hvort eg vildi
koma með sér í kirkju. Eg játaði því auðvitað. Hann
fór þá með mig að afar stóru húsi, að mér fanst, og við
gengum inn í hliðina á því, nokkuð nálægt miðju. Er við
komum inn, sé eg, að þetta er afar stór salur, þó sér-
staklega gríðarlega langur. Hann var alveg fullur af
fólki. í innri enda hans er birta mikil og mjög skraut-
legt og fallegt að sjá, en eins og smádimmir eftir því
sem utar dregur, og þegar eg horfi út í ytri enda hans,
finst mér jafnvel vera algert myrkur. Eg ætla að færa
mig upp í birtuna, en leiðtogi minn aftrar mér frá því
og eins og heldur mér föstum. Eftir litla stund hefst
söngur, og er það eitt hið yndislegasta, sem eg hefi heyrt.
Það var sem tónarnir snertu hverja taug í mér. Það var
sem þeir lyftu mér og hrifu mig, svo að eg vissi varla
af mér. Mér fanst eg' kominn í slíkt ástand, sem ekki er
hægt að lýsa. Eftir litla stund birtist afar fagur mað-
ur í innri enda salsins. Hann var í skínandi klæðum, og
var sem geislaði út frá honum öllum. Hann talaði, en
um hvað hann talaði, það get eg ekki sagt ykkur nú.
Mér finst eins og eg hafi ekki getað greint nein orð, en
áhrifin, sem það hafði á mig, voru dásamleg. Mér fanst
eg finna smæð mína, en þó fanst mér eg fyllast krafti,