Morgunn - 01.12.1933, Síða 55

MORGUNN
181
Óttinn við vísindin.
Útuarpserinöi eftir Einar H Kuaran.
Mér þykir ekki ólíklegt, að einhverjum þyki þetta
nokkuð kynleg fyrirsögn. Eru ekki vísindin átrúnaðar-
goð mannkynsins? Hafa ekki vísindin þrengt sinni lífs-
skoðun upp á vestræna menn, svo að hún hefir í raun og
veru orðið þeirra trúarbrögð? Er það ekki algengast að
líta til vísindanna með þakklæti og vonum? Þakklæii
fyrir þær óhemjulegu breytingar, sem þær hafa valdið
á kjörum mannanna á nokkurum síðustu áratugunum;
vonum um ókomin gæði, sem oss kann að geta óljóst
dreymt um, en vér finnum, að vér getum ekki gert oss
neina ljósa grein fyrir. Mér finst eg heyri menn hugsa:
„Við hvað á maðurinn?" Eg vona, að einhverjum verði
það ljósara, þegar eg hefi lokið máli mínu.
Fyrir tæpum tveim árum las eg stutta skáldsögu,
enska. Hún segir frá vísindamanni, sem hafði fundið ráð
til þess að sprengja upp jörðina á einu augnabliki. Ilug-
myndin er bygð á kenningunni um atómin (ódeilin), sem
sé raðað, líkt og plánetum, kringum kjarna, sem sam-
svarar þá sólinni, ef vér höldum oss við sólkerfis-líking-
una. Ef unt væri að fá vald á þessum kjarna, koma hon-
um í samband við annan atóma-kjarna, þá leystist með
því orka, sem oss fæsta dreymir um. Það er t. d. fullyrt,
að í einum sykurmola búi næg orka til þess að sprengja
upp stærstu herskip. Vísindamaðurinn í sögunni hafði nú
fundið upp vél til þess að ná valdi á atómakjörnunum,
og með henni gat hann sprengt sundur jörðina. Hann
ætlaði ekki að láta sitja við uppfundninguna, heldur nota
hana í þessu augnamiði tiltekið kvöld. Þá átti jörðin,
tneð öllu því, sem á henni er, að farast. Síðari hluti sög-