Morgunn - 01.12.1933, Qupperneq 69

M 0 11 G U N N
195
hann g-ert grein fyrir, hvaða blað þetta sé, en auðfund-
ið, að honum var þetta áhugamál.
Eftir að Níels kom heim, fer hann í skrifstofuna
og verður það fyrst fyrir, að hann flettir sundur ómerki-
legum blöðum, sem hann hafði lagt til hliðar, og ætlast
til, að yrði brent, en innan um þau finnur hann áríðandi
skjal, sem hafði í ógáti farið þar með, og hefði það get-
að orðið ómetanlegt tjón, hefði það farið í eldinn með
hinum blöðunum. — Ekki er nú alveg víst, nema að ein-
mitt fyrir þetta hafi Árni getað forðað miklu verðmæti
frá eyðingu, eða öllu heldur, að hann með þessu hafi
forðað tengdasyni sínum frá mjög miklum erfiðleikum.
Sumir munu nú segja, að það sé í hæsta máta und-
ariegt, að hann hafi getað vitað um blaðið, en þó ekki
getað gefið nákvæmari lýsingar en áður er getið, ekki
getað sagt hvar það var, og hvaða skjal þetta var. En
við þekkjum ekki nema að litlu leyti þá erfiðleika, sem
eru á því að koma í gegnum þetta efni; við vitum ekki
nema að það myndist einhvers konar hula, eða að sá,
sem kominn er yfir um, komist eins og inn í þokubelti,
er hann á að koma aftur inn í efnisheim okkar. Það er
auðvitað satt, að oft kemur það fyrir, að skilaboð eins
og þetta koma ekki að notum, af því að við skiljum þau
ekki og getum því ekki notfært okkur þau. En ot't —
já, líklega langoftast — koma þau ekki að notum, af því
að við trúum þeim ekki og látum þau sem vind um eyr-
un þjóta, eða þá, að við nennum ekki að leggja neitt á
okkur til þess að leita eftir ráðning þeirra.
Síðastliðin ár vorum við Árni vanir að hittast á
morgnana, og labba saman eitthvað um bæinn eða jafn-
vel út úr honum. Sérstaklega var þetta orðið að fastri
venju á hátíðismorgnum, en þá fórum við ætíð vestur í
bæ og heimsóttum vin okkar Jón Magnússon yfirfiski-
matsmann og konu hans. Á hvítasunnudagsmorgun
næstan eftir lát Árna fanst mér nokkuð tómlegt, er eg
fór einn þá leið, er við höfðum gengið saman áður. Þeg-
13*