Morgunn - 01.12.1933, Blaðsíða 80

206
MORGUNN
sést fyrri, og að eg hafði aldrei þekt neitt af þessu fólki,
og aldrei komið á þá staði, er eg var að lýsa. Hún vissi,
að enginn af þeim, sem voru þarna, hafði t. d. séð prest
þann, er hafði gift hana, svo að þetta var alt í hæsta máta
undravert.
Síðast kemur gömul kona. Eg lýsti henni nokkuð.
Hún stendur í dyrum á húsi og Sigríður fyrir utan dyrnar.
Alt í einu sé eg, að fæturnir á þessari gömlu konu, sem í
dyrunum stendur, eru svo stórir, að þeir líkjast ekki nein-
um mannsfótum. Það er eins og fæturnir séu tvær tusku-
hrúgur. Eg segi Sigríði frá þessu, og þál komu tár í augu
hennar af fögnuði og hún andvarpaði af gleði. Hún kann-
ast þarna við þá beztu vinkonu, sem hún hafði eignast,
og hún sagðist hafa elskað mest af öllum þeim, er
hún hefði kynst. Hún segir að lýsingin af henni sé ná-
kvæmlega eins og er hún hafi kvatt hana í síðasta sinni.
Hún var þá orðin hrum, en sérstaklega voru fæturnir
alveg bilaðir. Hún gat ekki verið í skóm eða sokkum,
heldur varð hún að vefja um þá tuskum neðan frá og upp
að hné. Það var kominn svo afar mikill bjúgur í fæturna.
Eins sá eg að annað augað í henni var öðruvísi en hitt, og
stóð það heima, því að hún hafði haft gler í auganu.
Jarðarför og hríðarveður.
Sumarið eftir var tengdadóttir hennar, Pálína ekkja
Bjarnadóttir hér á ferð, og vorum við þá kvöld eitt sam-
ankomin hjá J. M. og I. f. Er við vorum að drekka kaffið
finst mér þessi sama gamla kona koma og segja: ,,Eg bið
að heilsa Sigríði minni, og spurðu, hvort hún muni hvern-
ig veðrið hafi verið, er eg dó og var jörðuð“. Á sama
augnabliki finst mér eg sjá gömlu konuna í líkkistunni,
og um leið er sem eg sé kominn út í hörkufrost og blind-
hríðarveður.
Eg segi frá þessu öllu og bið Pálínu að skila þessu
til tengdamóður sinnar. Hún, Pálína, vissi ekkert um,
hvernig veður hefÖi verið er gamla konan hafði verið