Morgunn - 01.12.1933, Qupperneq 99

MORGUNN
225
i öllum hinum miklu menningarlöndum. Enginn óhlutdrægur
maður, sem hefir nokkra þekkingu á málinu, efast um, að
útfrymis-fyrirbrigði séu til. Mönnum kemur ekki að fullu
saman um, hvernig á þeim standi. Sumir eigna þau ein-
göngu áhrifum frá framliðnum mönnum, aðrir telja þau að
öllu leyti runnin frá manninum sjálfum, og enn aðrir halda
að þau séu samband af hvorutveggja. En um það að fyr-
irbrigðin gerist er ekki minsti ágreiningur með þeim mönn-
um, sem hafa rannsakað málið. Hvers vegna á þá að hafna
vitnisburði danskra karla og kvenna?«
»Einni hugsun hefi eg ekki getað varist meðan eg
hefi verið að lesa þessa bók: ef Einer Nielsen hefði ver-
ið loddari, ef hann hefði ferðast um heiminn og lýst yfir
því, að það, sem hann væri að sýna, ætti ekkert skylt við
spíritismann, ef hann hefði getað sýnt þau fyrirbrigði, sem
lesa má um i þessari bók, í einkaheimilum manna, og án
nokkurs sjáanlegs undirbúnings, og ef hann hefði leyft
mönnum að líta eftir sér, eins og hann hefir gert, og eins
og nákvæmlega er sagt frá í þessari bók, þá hefði hann
notið aðdáunar mikils fjölda manna og þá væri hann stór-
ríkur maður. Enginn loddari hefir komist svona langt.
Mestu sjónhverfingamenn veraldarinnar hafa reynt að likja
eftir samskonar fyrirbrigðum sem þeim, er menn hafa fengið
að sjá hjá hr. Nielsen og það hefir farið hörmulega út um þúfur
hjá þeim. En þó að þeim hafi ekki tekist að ná svo glæsileg-
um árangri, þá hafa þeir náð saman miklu fé. Það hefir farið
alt öðruvísi fyrir hr. Nielsen, af því að hann er ekki lodd-
ari, og af því að fyrirbrigði hans eru ekki blekkingar.
Reyndar veit eg að hann á marga vini, sem dást að hin-
um dásamlegu sálrænu hæfileikum hans. En öðru hvoru
hefir hann, vegna þessara hæfileika, orðið fyrir óvirðing og
ofsóknum, sem hafa valdið honum mikilli áhyggju og sál-
arþrautum og skemt heilsu hans, þó að svo furðulega hafi
farið, að með þessari meðferð hafi enn þá ekki tekist að
gera hinar sálrænu gáfur hans að engu. Og eftir því sem
15