Morgunn - 01.12.1933, Síða 102

228
MORGUNN
soninn, Egon. Hann var kvæntur maður, og hafði eignast
ljómandi fallegan dreng í hjónabandi sínu.
Það var einn sunnudag síðdegis, að eg kom fyrsta
sinn inn á heimili hans, og þá virtist alt leika í lyndi.
Hvernig átti eg, alókunnugur maður, að bera upp erindi
mitt þar? Konan hans lauk upp fyrir mér, og eg sagði
við hana, að mig langaði til að tala við manninn hennar.
Inni í stofunni var sagt glaðlega: »Já, eg er hér; gerið
þér svo vel!« og eg stóð andspænis ungum, brosandi manni.
»Það getur ekki verið hann«, sagði eg við sjálfan mig,
og það var rétt að mér komið að biðja hann afsökunar
og fara. Þá sá eg Mica og heyrði rödd hans: »Gerðu
skyldu j)ína; mundu eftir móður hans«. Eg herti þá upp
hugann, sagði honum alla söguna og lauk máli mínu með
þessum orðum: »Ef þetta er vitleysa, þá bið eg yður fyr-
irgefningar og fer. Hann hallaðist nú fram yfir borð og
hélt höndunum um höfuðið. Þegar eg þagnaði, stóð hann
upp, fölur en stiltur, og sagði:
»Eg þekki ekkert til spíritismans, en guð veit, að þetta
er alt satt. Eg er þjófur, svikari og skjalafalsari. Innan
skamms kemst alt upp og betrunarhúsið bíður mín þá«.
Hann hneig niður á stól og grét. Eg lét grátkastið
ganga um garð og sagði þá:
»Þetta getur ekki verið of seint, fyrst eg er með
þessum hætti sendur til að hjálpa yður. Segið þér mér
alla söguna, og þá hljótum við að finna einhverja leið«.
Hann sagði mér þá sögu sína. Hann var í trúnaðar-
stöðu í verzlun einni og hafði farið að taka til láns af
peningum hennar með þeim ásetningi að borga þetta aftur,
þegar hann fengi kaup sitt. Smámsaman varð þetta hátta-
lag að svikum og skjalafölsun. Eg gat enga aðra leið séð
út úr ógöngunum en þá, að maðurinn tæki sína refsingu,
eins og hann sagði sjálfur. En eg lofaði að koma aftur
eftir tvo daga, og réð honum til að gera ekkert í málinu
fyr en eg kæmi aftur.
Mánudagskvöldið átti eg að halda ofurlítinn fund á