Morgunn - 01.12.1933, Page 104
230
MORGUNN
Mica hafði lofað að hjálpa. En hvernig? Mér fanst
ekki, að yfirmaður neinnar kaupsýslu gæti, hvað góður sem
hann væri, leynt öðru eins og því, sem Egon hafði gert
sig sekan um. Að lokum þagnaði Egon, og eftir því, sem
hann hefir sagt mér síðar, bjóst hann við því að húsbónd-
inn mundi taka simtólið og hringja til lögregluskrifstof-
unnar, eða þjóta upp bálreiður. Hvorugt gerðist. En hann
stóð upp hægt og stillilega, gekk til Egons, og tókbáðum
höndunum utan um höfuðið á honum, horfði inn í augun
á honum og sagði:
»Eg hefi vitað það lengi, að þér voruð kominn út á
villigötur og eg hefi líka verið að hugsa um að hlutast til
um atferli yðar. En eg hefi altaf verið að vona, að það
góða í yður mundi vinna sigur, og að þér kæmuð til mín
með iðrunarhug. Þegar þér komuð hingað, nýfermdur, fyrir
níu árum með móður yðar, sá eg á augunum í henni, að
hún lagði örlög drengsins síns í minar hendur, og á þessu
augnabliki er eins og eg sjái augu hennar aftur. Þér skuluð
ekki verða ógæfumaður. Þær fáu þúsundir króna, sem um
er að tefla, skal eg hjálpa yður til að greiða. Eg finn, að þér
munuð aldrei framar gefa mér ástæðu til umkvörtunar«.
Hvorugur okkar hafði búist við þessum málalokum,
og í huganum þakkaði eg guði fyrir gæzku hans.
Nokkurum mánuðum síðar kom eg aftur út í kirkjugarð-
inn. Eg varð að sjá leiðið. Nú hafði því verið komið í lag.
Rósirnar voru í blóma og í hægri golunni fanst mér eg
heyra rödd móðurinnar segja: »Þökk!«