Morgunn - 01.06.1949, Qupperneq 20

Prófessor Haraldur Níelsson.
Eftir séra Svein Víking.
Mér er sérstaklega ljúft að verða við þeim tilmælum
forseta félagsins að segja hér nokkur orð, er við í
kvöld minnumst þess, að 80 ár eru liðin frá fæðingu pró-
fessors Haralds Níelssonar, þess manns, sem félagið og
það málefni, sem það hefir á stefnuskrá sinni á alveg
sérstaklega margt og mikið að þakka og minnast. Sá
skerfur, sem prófessor Haraldur lagði til þeirra mála, var
ekki aðeins mikill og mikilsverður, heldur sannur og heill.
Hann lagði yfirleitt aldrei fram hálfan skerf að neinu þvi
máli, er sannfæring hans og samvizka sagði honum að væri
gott mál og rétt.
Prófessor Haraldur Níelsson kvaddi þetta jarðlíf fyrir
20 árum síðan, þá í raun og veru á bezta þroskaskeiði
lífsins, kvaddi það vissulega allt of ungur — allt of
fljótt. Allri þjóðinni var andlát hans harmafregn, svo
djúp ítök og víðfeðm átti hann með þjóðinni. Og svo
tilfinnanlegur sviptir varð guðfræðideild Háskólans að
burtför hans, að hún hefir aldrei náð að bera sitt barr
síðan. Sæti hans þar, verður, því miður seint skipað, svo
verðugt sé, og er ég þó engan veginn með þeim orðum að
varpa rýrð á þá ágætu menn, sem þar starfa nú. En
sæti afburðamannsins með fámennri þjóð verður ekki
fyllt í skjótri svipan, varla einu sinni á öld.
En hér skal eigi dvalið frekar við það, sem er saknað-
arefni í sambandi við burtför próf. Haraldar — saknaðar-
efni þjóðarinnar, vina hans og nánustu ættmenna. Vér
verðum að sætta oss við það, sem orðið er og ekki verðui’