Morgunn - 01.06.1949, Síða 30

24
MORGUNN
ekki eftir að hann var dáinn og þykist segja við hann,
að ég hafi aldrei komið hér áður. Hann spyr mig þá,
hvort ég ætli nú líka að þræta fyrir að hafa komið til
sín fyrr. Ég þykist finna, að þýðingarlaust sé að mótmæla,
finnst hann vera reiður, og segist sjá, að honum líði ekki vel.
,,Já,“ segir hann, ,,mér líður illa, mér er haldið hér
sem fanga, og verstar eru raddirnar." Um leið og hann
segir þetta, bendir hann mér í austur. Þar sé ég upphækk-
aðan, kringlóttan pall og yfir honum rauðleitt ljós. Á
pallinum miðjum stendur þessi sami maður, en er þar,
eftir útliti að dæma, kornungur. 1 kringum hann sitja
ungar stúlkur og gráta með ekkasogum, en maðurinn á
pallinum horfir glottandi á þær. Ég þykist nú líta á mann-
inn, sem hjá mér stendur, sé ég örvæntingu í svip hans
og spyr hann, hvaða fólk þetta sé, og hvort maðurinn á
pallinum sé bróðir hans. Þá hristir hann höfuðið og segir:
„Geturðu furðað þig á, að mér leiðist að heyra þetta og
sjá?“
Ég þykist spyrja, hvort ég geti nokkuð fyrir hann
gjört, og svarar hann: ,,Já, með því að koma til mín eins
og þú gerðir fyrstu kvöldin." Ég þykist segja, að ég
skuli koma ef ég geti það. „Þú getur það ef þú vilt, og
gleymdu því nú ekki.“
Draumurinn var ekki lengri.
Ég skrifaði þennan draum hjá mér morguninn eftir
að mig dreymdi hann. Hann stóð svo ljóslifandi í huga
mínum, og mér fannst hann athyglisverður. Ég fór að
hugsa um, hvort þetta væri markleysa ein, en datt mér
þá í hug, að eftir andlát þessa manns hafði ég beðið fyrif
sál hans á kvöldin fram að þessum tíma, en var nú hætt
því. Gat þessi ásökun um að ég væri hætt að koma til hans,
staðið í sambandi við það?
En svo kemur annað, sem e. t. v. skýrir þjáningar
mannsins í sambandi við ungu stúlkurnar í draumi mín-
um:
Ég fór nú að grennslast um fortíð þessa manns, en til