Morgunn - 01.06.1949, Síða 82

76
MORGUNN
manns míns — og undirvitundinni er alltaf verið að hampa
sem skýringu á öllum sálrænum fyrirbrigðum, — þótt
undirvitund hans hefði getað sagt honum, að þetta skjal
með skriftamálinu væri falið barna í bókinni, hefði hún
aldrei getað gert allan þennan hávaða, sem leiddi athygli
hans að skjalinu. Þetta er staðreynd, sem krefst þess, að
hún sé athuguð. Hinn óhamingjusami andi framliðna
mannsins, sem skilið hafði skjalið eftir sig, hefur annað
tveggja fengið kraft til fyrirbrigðanna frá gömlu þjónustu-
konunni í húsinu, eða það, sem líklegra er, fengið kraft
sinn frá unga prestinum, sem er mjög sálrænn, eins og
áður segir, en það er eftirtektarvert, að þennan kraft getur
hinn framliðni alls ekki notað til þess að eyðileggja skjalið
sjálfur, eins og hann hefði vafalaust helzt kosið, heldur
verður hann að fara þessa krókaleið til að fá þessum
vilja sínum framgengt. Þessi staðreynd er merkileg, en
hún er alveg vafalaus. Allar áreiðanlegar sögur, sem vér
höfum af öndum, sem reika um jarðbundnir vegna þess,
að þeir hafa áhyggjur af einhverju á jörðunni, fjársjóðum,
skjölum eða öðru þessháttar, sýna einmitt þetta, sem hér
er um að ræða, og það er eðlilegt, að vér spyrjum: Hvers-
vegna geta þeir ekki fengið vilja sínum framgengt sjálfir?
Hversvegna þurfa þeir annarra manna hjálp til þess?
Og svarið hlýtur að vera þetta: Þeir hafa ekki kraft til
þess. það væri andstætt lögmálinu.
Ég er sannfærður um, að öll þessi fyrirbrigði eru ekki
send oss til þess að skemmta oss með sögum, sem gaman
er að heyra sagðar, en gleymast síðan. Ég er sannfærður
um, að þessi fyrirbrigði eru send oss til þess, að þau séu
uppistaða og ívaf að nýjum andlegum klæðnaði, sem vér
eigum að vefa fyrir nútímakynslóðina. Vér lifum á öld,
sem raunar hefur krafizt tákna, en sem reynist blind a
táknin, þegar búið er að gefa henni þau. Ég fæ ekki
skilið hugarástand þeirra manna, sem telja sannanirnar
fyrir framhaldslífinu, sem fram koma í Ritningunni, stór-
miklis virði, en reynast bæði blindir og heyrnarlausir,