Morgunn - 01.06.1949, Síða 24

18
MORGUNN
En hún er ekki einhlýt. Og vissulega á þetta félag að hvíla
á traustum stoðum staðreynda og þekkingar. En það lifir
ekki á þekkingunni einni, frekar en maðurinn lifir á einu
saman brauði. Það er enganveginn nægilegt að sanna, að
líf sé til eftir þetta líf. Það þarf að sannfæra menn um
það. Og til þess þarf meira en þekking. Til þess þarf eldinn
af sjálfu altarinu, þann eld, sem fær hjörtun til að brenna.
Og þessa sannfæringu má ekki einangra eða slíta úr eðli-
legu sambandi við lífið. Það getur auðveldlega leitt til
öfga, ofstækis og einskonar sértrúnaðar. Þetta var próf.
H. N. alveg sérstaklega ljóst. Hann skyldi og fann, að
spíritisminn er enganveginn ný trúarbrögð eða ný opin-
berun — ekki einu sinni ný þekking, heldur staðfesting
fornra sanninda og lögmála, sem ríkt hafa í þessari veröld
frá upphafi vega, staðfesting á grundvallaratriðum kenn-
ingar Jesú Krists og kjarna kristinnar trúar, eins og hann
er að finna í sjálfum guðspjöllunum. Þess vegna varð sí-
aukin þekking hans á sálrænum fyrirbærum til þess að
tengja hann Kristi og kirkju hans ennþá traustari og
innilegri böndum. Þegar ýmsir innan kirkjunnar létu í það
skína í hita deilumálanna, að próf. H. N. væri kominn
inn á þær brautir, að hann ætti að segja sig úr kirkjunm,
þá svaraði hann: ,,Ég fer ekki úr kirkjunni, nema ég verði
rekinn.“ Það er þetta viðhorf til kristindóms og kirkju,
sem vér í þessu félagi eigum að varðveita, á meðan nokkur
neisti af eldinum frá H. N. logar á altari þessa félags.
Mætti minning hans lifa og verma hjörtun svo lengi, sem
eldur hans brennur á altari þessa félags. Ef vér slökkvum
þann eld, erum vér þess ekki lengur verðug,'að eiga Þa
minning.
En ég vona og treysti, að slík ógæfa hendi aldrei þetta
félag. Ég vona og treysti, að um alla framtíð muni þetta
félag standa vörð um eldinn á altarinu, þann eld, sem próf.
Haraldur Níelsson kveikti, og þann anda, sem ekki aðeins
viðurkennir sannleikann, heldur þorir og þráir að bera
honum vitni í framkvæmd og verki.