Morgunn - 01.06.1949, Blaðsíða 86

80
MORGUNN
annað hitt, að Árni bróðir minn var stálhraustur maður,
á hádegi lífsins, og lífið sýndist brosa við. Nei, þetta var
rugl.
Svo er það nótt eina nokkru síðar. Þá dreymir mig,
að við bræður og fleira heimilsfólk erum að færa upp
mó. Þegar við erum búin að taka upp úr gröfinni, setzt
fólkið til að hvíla sig, en við Árni förum að hlaupa yfir
gamlar grafir, fullar af vatni, en þetta höfðum við oft
leikið, meðan við vorum drengir. Við hröpum báðir ofan
í, Árni á undan og hverfur. Ég á eftir og veð í háls, en
hef mig upp og kalla: Árni, — svo hátt, að fólkið vaknaði
allt í baðstofunni.
Eftir þetta var ég ekki í vafa um, hvað ætti að ske, enda
kom ráðningin fljótlega.
Árni veiktist af lungnabólgu og andaðist eftir fimm
daga legu á afmælisdaginn sinn, 9. marz, 35 ára gamall.
Ég var fenginn til að vaka yfir honum, en smitaðist og
lagðist óðara og ég kom heim.
Jarðarförin fór svo fram, að þar kom fram hvert ein-
asta atriði eins og ég hafði áður séð það. Þar vantaði
engan mann og enginn hafði bætzt í hópinn, snjór var og
norðan harðviðri. Bleikur gamli dró líkkerruna. Sjálfur
gat ég ekki verið við jarðarförina, því að ég lá veikur.
✓