Morgunn - 01.06.1949, Blaðsíða 29

MORGUNN
23
Draumur. sem vakti undrun mína.
Þega ég var sjúklingur í sjúkrahúsinu á N-, dó þar
maður úr lungnabólgu. Þessi maður var mér ókunnur,
ég þekkti hann aðeins frá öðrum. Hann var á bezta aldri
og lét eftir sig konu og mörg börn. Meðan hann lá bana-
leguna, hafði hann mikið óráð, en þegar hann var með
fullu ráði, var auðskilið að hann hafði mikla lífsþrá.
Nokkru eftir jarðarförina dreymdi mig draum þann, er
hér fer á eftir:
Eg þykist vera úti stödd og ganga fram með lágum
vegg, hlöðnum úr torfi. Víða voru dyr á veggnum og allar
voru þær aftur. Allt í einu er komin til mín miðaldra kona,
sem ég þekki ekki. Hún segir um leið og ég sé hana, að
sér þyki gott að hitta mig, því að hér sé fangi, sem langi
mikið til að tala við mig. Ég þykist svara, að ég megi
helzt ekki vera að því að tala við manninn, því að ég sé
að verða of sein í matinn á sjúkrahúsinu, og það megi ég
ekki. Konan segir, að ég þurfi ekki langt að fara, aðeins
yfir þennan þröskuld, og áður en ég veit er ég komin inn
fyrir vegginn. Þar blasir við óendanlegur geimur, græn
jörð og heiðblár himinn. Þar sé ég menn og dýr, hvað
innan um annað, hesta, kýr og sauðfé, meira að segja
dýr, sem ég hafði aldrei áður séð, nema á myndum. Þar
þykist ég þekkja konu, sem dáin var fyrir nokkru. Hún
hafði verið mikill dýravinur í jarðlífinu, og fannst mér
að hún væri þarna eitthvað að hlynna að dýrum.
Frammi við dyrnar, sem ég kom inn um, þykir mér
Vera maðurinn, sem ég nefndi áður. Hann snýr sér að mér
og segir gremjulega: „Það var mikið að þú komst. Ég
vonaði, að þú héldir áfram að koma, en sú von brást og
öll eruð þið eins.“
Ég hugsa með mér, að hann sé með óráði enn, mundi