Morgunn - 01.06.1949, Blaðsíða 67

MORGUNN
61
þær kunna að leiða oss, og mynda oss ekki fyrir fram
neinar skoðanir um neitt. Þetta er vitanlega sjálfsögð
afstaða hvers vísindamanns, en því miður hafa fæstir
vísindamannanna hagað sér eftir þessu, þegar þeir fengust
til að gefa þessum fyrirbrigðum gaum, vegna þess, að þau
voru ekki í samræmi við þær hugmyndir, sem þeir voru
áður búnir að gera sér um hlutina. Hvað gerir fornleifa-
fræðingurinn, þegar hann er að grafa í gömlum rústum
og kemur niður á merkileg leirbrot, sem liggja dreifð í
moldinni? Hann leitar, unz hann hefur fundið brotin öll,
raðar þeim síðan saman, eftir því sem myndirnar á brot-
unum segja til, unz hann er búinn að binda heildina sam-
an og heildarmynd hlutarins er fengin. Þannig eigum vér
að fara með þessar frásagnir af áreiðanlegum fyrirbrigð-
um, sem nú liggja dreifðar víðsvegar, rannsaka og vinna,
unz vér fáum heildarmynd af því, sem vér þekkjum ennþá
aðeins í dreifðum brotum.
Ég ætla að byrja með því, að kynna yður þrjár frá-
sagnir, sem allar virðast vera fullkomlega áreiðanlegar,
og því næst skulum vér reyna að rekja einhvern sameigin-
legan þráð í þeim öllum.
Fyrstu frásögnina má finna fullkomnari og ýtarlegri í
öllum atriðum í bók Algernon Aspinall: West Indian Tales,
en af fjölmörgum atriðum í frásögninni er ljóst, að hún
er fullkomlega áreiðanleg. Atburðirnir, sem sagt er frá,
gerðust í sambandi við kjallarahvelfingu Krists-kirkjunnar
nálægt þorpinu Oistin, sem er á suðurströnd Barbados.
Á dögum þrælahaldsins rökuðu menn saman drjúgum
gróða á verzlun með romm og sykur í Vestur-Indíum, og
þá voru menn stórhuga í framkvæmdum, eins og þessi
stórmyndarlega, gamla grafhvelfing sýnir. Hún var byggð
úr miklum björgum af kóral og steinsteypu, en var nokk-
uð orðin sokkin í jörðu niður, því að hún stóð á skjóllausri
hæð, þar sem ógurlegir stormar geisa tíðum. Geysistór
marmarahella lokaði innganginum. Að innanmáli var graf-
hvelfingin 12 sinnum 6 y2 fet. Svo óhemjulega þykkir voru