Morgunn - 01.06.1949, Qupperneq 72

66
MORGUNN
líkkisturnar úr stað af börunum, sem þær höfðu staðið
á, heldur stóð ein kistan, sem var svo þung, að átta karl-
menn þurfti til að lyfta henni, uppi á fjórða þrepinu, sem
lá niður í grafhvelfinguna."
Frásögnin er því miður ekki lengri. Svo langt sem hún
nær, ber hún mjög sama svip og sagan frá Vestur-Indíum,
sem fór hér á undan, en þessi síðarnefnda er ekki líkt því
eins vel vottfest og hin fyrri, og heldur ekki líkt því eins
ýtarleg. Ég hefi gert fyrirspurnar til sóknarprestsins,
sem nú þjónar þarna, en ekki tekizt að fá neinu við þessa
frásögn bætt. En sú staðhæfing, að fyrirbrigðin endurtóku
sig tvívegis og hin nákvæma lýsing af því, t. d., að kistan
stóð á fjórða þrepinu, sýnist afsanna það, að hér sé aðeins
um einhverja óljósa sögusögn að ræða, heldur nákvæma
staðreynd.
Frásögnin, sem næst fer á eftir, er miklu fyllri og ná-
kvæmari. Hún er komin frá þorpinu Ahrensburg í Eystra-
saltslöndunum, og er hún jafn rækilega vottfest og hún
er komin langt að.
1 þorpinu er allstór kirkjugarður, sem er fullur af litlum
kapellum, og undir sérhverri þeirra er fjölskyldugrafhvelf-
ing. Ein þeirra var fallegust og var eign Buxhoewden-
fjölskyldunnar. Hún sneri út að þjóðveginum, og þar voru
á henni nokkrar súlur, sem bændurnir úr nágrenninu
voru vanir að binda hesta sína við, meðan þeir dvöldu í
bænum. Það fyrsta, sem benti til þess, að hér væri eitt-
hvað óvenjulegt á ferðinni, var það, að hestarnir, sem
voru bundnir þarna við súlurnar á kapellunni, fóru að
sýna svo mikil hræðslumerki á sér, að eftirtekt vakti
þeirra, sem fram hjá gengu. Þeir voru í einu svitalöðri,
nötruðu og skulfu, og þrívegis hafði það fyrir komið, að
hestur beinlínis dó af þessari hræðsluógn. Um sama leyti
fóru að heyrast veik hljóð frá kapellunni, eða grafhvelf-
ingunni, sem undir henni var. Þessir fyrirburðir gerðust
snemma sumars árið 1844.