Morgunn - 01.12.1962, Qupperneq 56

142
MORGUNN
Margsinnis virðast hinir framliðnu — ef það eru þá
raunverulega þeir — kama af eigin þörf til þess að leita
jarðneskra vina. Og það virðist oft gerast, a. m. k. ná-
lægt- andlátsstundinni,. að þeir birtist eftirlifandi vinum.
Kona gengur á götunni og er að tala við mann sinn.
Skyndilega sér hún æskuvinkonu sína, sem hún hefir
ekki séð í mörg ár, og sér hana ganga eftir götunni rétt
hjá sér. Æskuvinkonan virðist ekki taka eftir henni og
þessvegna gengur konan í átti.na til hennar, en þá hverf-
ur vinkonan jafn skyndilega. Konan undrast en hún
undrast þó enn meir nokkru síðar, þegar henni er sagt, að
æskuvinkonan hafði dáið á sama augnabliki, eða því sem
næst, og hún sá hana á götunni, klædda að venjulegum
hætti.
Auðvitað er þctta ekki annað en vitleysa. Konan hef-
ir haft gaman af að gjöra sjálfa sig merkilega með því
að segja þessa sögu, — eða þá að þetta er bara mis-
minni, — segja menn.
Látum svo vera, að annaðtveggja hafi konan ætlað að
gera sig merkilega eða þá að hana hafi misminnt, en það
eru til fjölda mörg önnur vottfest dæmi þess, að nýlátn-
ir menn hafi birtzt jarðneskum vinum. Jæja, — segja
menn — ef svo er, þá er aðeins um hugsanaflutning eða
fjarhrif að ræða.
Þetta er ákaflega auðveld skýring. En vinkonan var
alveg í dauðanum, og e. t. v. orðin meðvitundarlaus.
Hvernig gat hún þá sent frá sér hugsun sína? Hvaðan
kom heilafrumum hennar þá kraftur til að senda fjar-
hrifin? Og hvað eru fjarhrif? Sláðu upp í alfræðiorða-
bókinni „Litla Salomonsen" og iestu hvað Gr. Sjallung
segir um fjarhrifin, þar hlýtur þú að finna skýringu
vísindanna á fjarhrifum. Þar er sagt: „Fjarhrif er það,
að taka við hugsun annars aðila, án þess að tunga eða
líkamleg skynfæri séu að verki. Það er ekki enn búið að
færa fullnægjandi sönnun fyrir þessu fyrirbrigði, hvort
sem það kemur ósjálfrátt fram eða næst með ákveðnum