Morgunn - 01.12.1962, Síða 61

MORGUNN
147
lífi. Myers, hinn frægi sálarrannsóknamaður, þelckti J.
persónulega. Þegar J. ætlaði að hraða sér úr bókasafn-
inu til þess að ná lestinni heim til sín, sá hann andlit
manns fyrir endanum á einum ganginum í safninu,
Hann hélt að þetta væri þjófur og hrópaði, en fékk ekk-
ert svar. Þá sá hann andlitið aftur við hornið á einum
bókaskápnum, aðeins andlitið en engan líkama. Andlitið
var fölt, höfuðið sköllótt og augun lágu djúpt. J. gekk
að andlitinu, og sá nú gamlan mann, með háum
öxlum. Maðurinn sneri þá við honum baki og gekk
óstyrkum skrefum að litlu hreinlætisherbergi, sem
aðeins var hægt að komast inn í um einar dyr. J. elti
hann, en skyndilega var maðurinn gersamlega horfinn.
J. sagði frá þessu í safninu daginn eftir, og óðara
þekktu menn af lýsingu hans fyrirrennara hans í bóka-
varðarstarfinu. Eins og áður sagði hafði hann aldrei séð
þennan fyrirrennara sinn í lifenda lífi. En úr mörgum
ljósmyndum, sem honum voru fengnar, þekkti hann óð-
ara fyrirrennara sinn.
Hér verður ekki talað um fjarhrif frá deyjandi manni,
því að gamli bókavörðurinn var látinn fyrir 4 árum. Ég
minni aftur á það, hve sjaldgæft það er, að þriðji aðil-
inn sjái sýnina, svipinn. Við getum látið okkur detta í
hug hlutskyggni eða reimleikafyrirbrigði, en í sambandi
við þau yrðum við að gera ráð fyrir, að eithvað hafi þá
enn verið eftir af Q. (látna bókaverðinum), sem orsak-
aði reimleikana.
Þrásinnis hafa menn reynt að grípa höndum slíkan
svip, en gripið 1 tómt. Þegar tekizt hefir verið að króa
svipinn af í homi, hefir hann horfið þar. Þeir, sem reynt
hafa að grípa höndum slíkan svip, segja, að hugsunar-
laust, líkast svefngengli, hafi svipurinn reynt að komast
undan snertingunni. En það, hvernig svipirnir reyna að
komast undan, bendir samt til einhverskonar hugsunar.
Oftast svarar svipurinn ekki spumingum, en fyrir kem-
ur þó, að hann sjáist bæra varirnar.