Morgunn - 01.12.1962, Blaðsíða 66

152
MORGUNN
Slíkar sýnir eru þrásinnis kallaðar )fhugarburður
deyjandi manna“, eða „ofsjónir“.
Italski vísindamaðurinn, prófessor Bozzano, hefir sér-
staklega rannsakað þessi fyrirbrigði og hann bendir á þá
merkilegu staðreynd að deyjandi menn sjá ævinlega
framliðið fólk hjá sér en aldrei svipi lifandi manna.
Stundum sjá deyjandi menn vini, sem engir viðstaddir
vissu, að voru dánir.
Próf. Bozzano segir frá: Harriet Pratt var að deyja
úr illkynjaðri hálsbólgu og vissi að hún var að deyja
Bróðir hennar, dr. Pratt læknir, segir frá því, hvernig
systir hans sagði viðstöddum til um eitt og annað, sem
hún vildi ráðstafa. Skyndilega starði hún á vissan stað
í herberginu og sagði: „Já, amma, ég er að koma, bíddu
mín aðeins litla stund.“ Hún kvað sig undra, að hitt
fólkið sæi ekki ömmu, en hélt svo rólega áfram ráðstöf-
unum sínum. Síðan kvaddi hún viðstadda vini sína.
„Rödd hennar var veik — skrifar dr. Pratt — en í aug-
um hennar var líf og þau sýndu skýra hugsun. „Nú er
ég reiðubúin, amma" — sagði hún, horfði í sömu átt og
áður og gaf rólega og hægt upp andann.
Tveir bræður, Davíð og Harry, lágu fyrir dauðanum
í skarlatssótt. 14 enskar mílur voru milli þeirra. Harry
dó, en andláti hans var haldið leyndu fyrir Davíð. —
Klukkustund áður en Davíð skildi við settist hann upp
í rúmi sínu og sagði: „Það er Harry, sem er að kalla á
mig“.
Próf. Crosby segir frá þessu merkilega atviki:
1 marz og apríl 1890 stundaði 45 ára gömul hjúkrun-
ar kona, frú Wilson, 72 ára gamlan sjúkling, frú Rogers,
sem hafði fengið slag. Eftir 6 vikna sjúkralegu andað-
ist gamla konan á heimili sínu, 15. apríl. Deginum áður
missti hún meðvitund og síðasta sólarhringinn var dótt-
ir hennar 25 ára gömul, Ida að nafni, hjá henni. Her-
bergið, sem þær frú Wilson og dóttirm voru í, var upp-
lýst með lampa. Frú Wilson var dálítið óróleg, vegna