Morgunn - 01.06.1972, Síða 14

ÆVAR R. KVARAN:
DÁLEIÐSLA Á VINSTRI VEGUM
Þarna skálmaði hann um á torginu, yfirhafnarlaus, með
hendur djúpt: í buxnavösum og uppbrettan jakkakraga til þess
að skýla sér fyrir hvassviðrinu og köldu regninu. Tennurnar
glömruðu í munni hans. Hann óð um til þess að halda á sér
hita. Á nokkurra sekúndna fresti leit hann á torgklukkuna og
þyngdi æ meir í skapi. Hér var augsýnilega ungur maður á
stefnumóti, og ekki þurfti neina sérstaka skarpskyggni til þess
að gera sér ijóst, að unnustan var orðin alltof sein. Hann varð
svipþyngri með hverju andartaki. Að lokum stóðst hann ekki
lengur mátið og skundaði inn í símaklefann á torginu og
hringdi. Eftir andartak virtist sú heittelskaða svara, en ef
dæma mátti eftir þeim úrhellisskömmum sem hún fékk —
ávörpuð með fullu nafni — þá var ástin í verulegri lægð þessa
stundina hjá unga manninum.
Allt i einu smellti einliver fingrum og ungi maðurinn vakn-
aði eins og af draumi og leit undrandi í kringum sig. Stefnu-
mótið var honum horfið gjörsamlega úr minni, eins og það
hefði aldrei átt sér stað. En hann starði hálfringlaður fram af
sviðinu á áhorfendaskarann í Austurbæjarbíói, þar sem hvert
sæti var skipað. Síðan leit hann á mig og dávaldinn, sem stóð
hjá honum á sviðinu.
Dávaldurinn þakkaði honum samstarfið, sem hinn ungi mað-
ur hafði augsýnilega ekki hugmynd um, þegar hann gekk aft-
ur til sætis síns í salnum.
Já, þetta gerðist sem sagt, á skemmtun í Austurbæjarbíói fyr-
ir allmörgum árum, þar sem danskur dávaldur sýndi listir sin-
ar, en ég var túlkur hans.