Morgunn - 01.06.1972, Síða 26

24
MORGUNN
„Verðið þér nokkurn tíma reiður við hann?“
„Ég get ekki sagt það. Góði engillinn minn vill ekki að ég
tali við yður. Ég er sekur. Ég drap tvo menn. Ég reyni ekki að
ræna bankann. Ljúkið þið þessu nú — verið fljótir að því.“ Og
aftur hneig á hann örmagna þögn.
Geðlæknar eru ekki löggjafar, og lögin krefjast frekari vitn-
isburðar en sálfræðilegs eðlis. Enda fór svo, að eftir margra
nátta umræður, mat og bollaleggingar, þá höfðu sálfræðing-
arnir engar sannanir fyrir þeirri skoðun, að Pelle Hardrup
hefði framið verk sin undir dáleiðslusefjun. Á bak við allar
þessar vangaveltur stakk svo alltaf upp kollinum hugsunin um
að hann kynni að vera andlega heilbrigður, þegar til alls kæmi.
Þá var sú ákvörðun tekin, að lögregluforingjarnir Christen-
sen og Olsen ásamt geðlækni skyldu heimsækja aftur Björn
Nielsen. Eftir að dvrabjallan hafði hljómað fimm sinnum, opn-
aði hann loks dyrnar. „Hafið þið handtökuheimild?“ var
kveðjuávarpið.
„Það er engin þörf á handtökuheimild,“ sagði Christensen.
„Við viljum einungis fá að tala við yður.“
„Hvers vegna?“
„Þér munuð fljótt komast að raun um það,“ sagði lögreglu-
foringinn um leið og hann ýtti Nielsen til hliðar og gekk inn í
íbúðina.
Lögreglumennirnir renndu nú vökulum augum yfir íbúð
Nielsens. Hver hlutur bar vott um auð og ósvikna smekkvísi:
hin glæsilegu persnesku teppi á gólfum, húsgögnin, skrautlegar
plöntur og fágæt og fögur málverk á veggjtun. Læknirinn, sem
hafði trú á því, að nokkuð mætti kynnast manni með því að
skoða bókasafn hans, reikaði að bókahillunum, sem náðu til
lofts á tveim veggjum herbergisins.
Þessi fyrrverandi tugthúslimur átti bókasafn, sem hægt var
að öfunda hann af. Þar mátti sjá ritverk Strindbergs, Nietz-
sches, Björnsons, Knut Hamsuns, Bilkes og fleiri merkilegra
rithöfunda, að viðbættum áróðursritum Adolfs Hitlers og Göb-
bels. Aðrar hillur voru fullar af bókum um yoga, andardrátt-