Morgunn - 01.06.1972, Síða 39

SVEINN ÓLAFSSON:
FRAMLlFSDRAUMAR MANNSINS
Strax og meðvitundin um lífið vaknar með oss sem börnum
i æsku, byrjar oss að drejnna um framhalds-tilveru vor sjálfra.
^arnið skynjar Guð í hinum stóra og mikilfenglega heimi, sem
það er fætt inn í. Guð hefur skapað sólina; hann er í himnin-
um, og stjörnurnar eru gluggarnir á himnaríki. -— Barnið veit
af innri tilfinningu, að Guð hefur skapað það sjálft. Það veit, að
áður en það kom hingað, var það hjá Guði, og fer þangað aftur
þegar það deyr. Það skynjar eilífðina í sjálfu sér, og þessa til-
finningu tjáir ekki að reyna að þurrka út eða taka frá barninu;
hl þess er sannfæringin allt of sterk.
Engu að síður er það nú samt svo, að þegar lífsreynslan með
öllu sínu moldviðri mælir manninum, er honum gjarnt að vill-
ast á lífsins hálu brautum, og þessi barnslega tilfinning fyrir
lifinu og upphafi þess dvín oft og hylst. En hvernig sem allt
Veltist, þá geymir sérhver sál innra með sér þessa von, sem hjá
barninu er vissa. Oft kaffæra líka efasemdir fullorðins-áranna
þessa tilfinningu svo rækilega, að menn þora ekki að játa að
eilífðarþráin sé raunverulega hið djúpstæðasta og dýrmætasta
mnra með þeim sjálfum. — Og hver verður ekki trúaður, þeg-
ar hann þarf að horfast í augu við váleg örlög, eða jafnvel dauð-
inn sjálfur blasir við? Á slikum örlagastundum er efinn oft
kveljandi, sérstaklega hjá þeim, sem litið hafa leitt hugann að
andlegum málum; og á slikum stundum þrá allir að vonin
bregðist þeim ekki.
Þeir, sem hafa verið svo gæfusamir, að hafa ekki látið við
það eitt silja að láta hina innri tilfinningu æskunnar nægja
sér, heldur hafa gengið til leitar að hinum innri rökum tilver-