Morgunn - 01.06.1972, Page 45

FRAMLÍFSDRAUMAR MANNSINS
43
vorinu kenndi Kristur oss að biðja Guð um styrk til að stand-
ast freistingarnar. Það sýnir ljóslega hve vanmáttugt mannlegt
eðli er i baráttunni við öfl hugans, en freisting er hugsun eða
hugmynd, sem hrífur oss með sér, og tekur af oss ráðin, eins og
árflaumur, — ef vér ekki þekkjum leiðina eða aðferðina til að
hemja þennan straum. Að frelsast úr freistni er sama og að
geta haft vald yfir huga sínum og hugsumnn. Meistarar Aust-
urlanda segja um þetta, að ef á oss leiti ógeðfelld hugsun, þá
sé tilgangslaust að ætla að bægja henni frá sér með viljakrafti
einum saman, því lögmálið tryggi, að með þeirn aðferð bíðum
vér ósigur. Því meir sem vér hugsum um að hætta að hugsa
um þetta, sem freistar vor, því sterkari tökum nær freistingin
á huga vorum; þetta þekkja flestir. — Þetta er vandamál
drykkjumannsins, og einnig fórnardýra annarra nautna; —
menn eru þrælar hugsunar, sem bindur þá fasta. Páll postuli
sagði: „Hið illa, sem ég vil ekki gjöra, gjöri ég. Hið góða, sem
ég vil gjöra, gjöri ég ekki“. Þeir segja, hins vegar, hinir miklu
meistarar, að auðvelt sé að sniðganga þennan vanda, og losna
ur vítahringnum, með því að gera sig óháðan þeirri hugsun,
sem við þekkjum sem freistingu. Þegar freisting leitar á hug-
ann, eigum vér að beina huganum að einhverju fögru og hug-
þekku, sem vér getum framkallað í minningunni: fögru lands-
lagi, hugnæmum atburði, eða einhverri annari fallegri hugsun.
Eftir fáein augnablik höfum vér gleymt hver hin freistandi
hugmynd var 1 raun og veru; hin nýja hugsun hefur skyggt
a hana; hún er horfin og áhrifaafl hennar er þurrkað út. —
Bæn um hjálp til handa einhverjum öðrum, sem hjálpar þarfn-
ast og sem vér getum munað eftir í svipinn, orsakar sjálfs-