Morgunn - 01.06.1972, Blaðsíða 76

74
MORGUNN
Þá fer hér á eftir frásögn Sesselju Þ. G. Vilhjálmsdóttur
Laugarásvegi 7, Reykjavík. Nefnist frásögnin
MÁTTUR BÆNARINNAR
Það var að áliðnum vetri, að ég var í Kvennaskólanum í
Reykjavík og fékk þá brjósthimnubólgu, sem lagði mig í rúm-
ið. Matthías Einarsson vitjaði mín og ákvað að ég yrði að
leggjast inn á Landakotsspítala daginn eftir. Peninga átti ég
enga aflögu; meira að segja tók ég að mér barnakennslu með
náminu til að geta greitt námskostnaðinn í höfuðstaðnum. Þá
voru ekki sjúkrasamlögin komin til sögunnar og ég átti engan
að í Reykjavík, sem ég gat beðið um hjálp. Allir geta skilið
hugarástand mitt við þessar aðstæður og verður því raunar
ekki með orðum lýst. Allt í einu komu mér í hug orð móður
minnar, þegar hún kvaddi mig um haustið austur á Vopnafirði:
„Mundu það, dóttir mín, þó að allt annað bregðist, þá er það
einn, sem aldrei bregzt.“
Ég sneri mér því í bæn til frelsara míns með lokuðum aug-
um og bað hann heitt og innilega að senda mér hjálp.
Finnst mér þá vera horft á mig og ég lít upp. Sé ég þá veru,
sem krýpur við rúm mitt og heldur saman lófum undir höku,
eins og venja er að gera, þegar beðist er fyrir; horfir þannig á
mig nokkra stund með blíðu og ástúð í augum og segir: „Guð
hjálpar þér.“
Ég var ein í herberginu og sólin skein inn til mín, en svo
mikil birta fylgdi þessari veru, að mér virtist sem hálfrokkið
væri í herberginu, þegar hún hvarf mér sjónum. Ég saknaði
þess mjög og hefði óskað að hafa hana sem lengst fyrir augum.
Nú hvarf mér allur ótti og áhyggja um, hvað við tæki. Ég
treysti því, að mér bærist hjálp og hennar varð ekki lengi að
bíða. —
Þetta var milli kl. 10 og 11 inn morguninn, en klukkan hálf-
tólf er barið að dyrum hjá mér og inn kemur maður, sem ég
þekkti aðeins lítillega. Honum sagðist svo frá, að hann hafi ver-
ið setztur að matborði heima hjá sér, þegar honum allt í einu