Faxi - 01.12.1983, Qupperneq 47

r
LEIKFÉLAG KEFLAVÍKUR:
V
Leifur Ingólfsson
Ólöf Leifsdóttir
Jóhannes Harðarson
Kristín Sigurðardóttir
Viktor Kjartansson
Gísli B. Gunnarsson
Ásdís Júlíusdóttir
Sigrún Guðmundsdóttir
Guðný Harðardóttir
Kolbrún Valdimarsdóttir
Guðrún Karlsdóttir
Unnur Þórhallsdóttir.
Letta er ágæt tilbreytni í
skemmtanalífi bæjarins. Tilraun-
in heppnaðist mjög vel og gefur
vonir um að þetta áhugasama og
efnilega unga fólk nái að koma
blómlegu leikstarfi í gang hér á
nýjan leik. Til hamingju Leikfé-
lag Keflavíkur nteð gott framtak.
Jón Tómasson.
Hvaða kvenmaður
er þetta?
Jóhannes og Unnur í hlutverkum sínum.
Leikfélagið brýtur upp á nýj-
ung hér í Keflavík með þessari
sýningu. Áður fyrr hefði þetta
verið kallað „Kabarett“ en er nú
kallað Kaffileikhús, að hætti
Stúdentaleikhússins í Reykjavík,
sem mun hafa gefist vel. Allar
líkur eru nú á að svo muni einnig
til takast hér- þegar undirritaður
sá 6. sýningu var fullt hús og
gerðu leikarar sér vonir um að
sýningar yrðu a.m.k. helmingi
fleiri áður en lýkur.
Leikstjóri er Kolbrún Hall-
dórsdóttir og hefur hún jafn-
framt fellt sýningaratriðin, sem
eru eftir ýmsa höfunda, innan
ramma sögugerðar Ástu Sigurð-
ardóttur skáldkonu, þar sem hún
rifjar upp tilfinningar telpunnar
sem er að taka á sig konu mynd
og síðan ýmis stig tilveru (sinnar)
til rakrar næturgistingar á bekk (í
kirkjugarði). Inn í rammann
koma nokkrir skemmtilegir
söngvar með ágætum píanó
undirleik Gróu Hreinsdóttur.
Einnig stuttir þættir úr nokkrum
sögum eftir kunna kvenhöfunda,
svo sem Olgu Guðrúnu, Nínu
Björk, Auði Haralds og Þórdísi
Richardsdóttur. Glerið yfir
myndinni er svo Kvennafræðar-
inn sem Anna Þóra Böðvarsdótt-
ir flytur. Leikarar og söngvarar
eru:
Talið frú vinstri: Kristín, Sœrún, Asdís, Kolbrún, Guðrún, Unnur ogGuðný.

OFT í KRÖPPUM SJÓ
ráðinn í að standa sig vel, ekki síst
vegna þess að hann var svokallað-
ur „bílætisdrengur", þ.e.a.s. hann
var kominn þarna um borð vegna
tengsla við skipstjórann, sem var
uppeldisbróðir fóstru hans. í þá
daga var slegist um hvert togara-
pláss. Á 7. degi var veður orðið
mjög slæmt, vindur mikill og sjó-
lag afleitt, svarta myrkur var á og
aðstæður allar hinar verstu.
Verið var að taka trollið um lág-
nættið. Góður fimm til sexskiptur
poki flaut uppi tuttugu - þrjátíu
metra frá skipshliðinni og dekk-
liðið - „blækurnar" - voru að
drösla inn trollnetinu - stóðu
þarna hlið við hlið við borðstokk-
inn með járnkróka í höndum,
brugðu hnjám undir borðstokkinn
og héngu í netinu eins og frekast
var unnt í sjógangi og veltingi sem
gerði vinnuna slítandi erfiða. Allt í
- FRAMHALD AF BLS. 204-----
einu heyrði Vilhjálmur óp mikið
úr brúnni og fyrirmæli er hann
hafði ekki heyrt áður - eða áttaði
sig ekki á við þessar kringumstæð-
ur. Félagar hans hlupu hver um
annan burtu frá borðstokknum og
hann velti því fyrir sér eitt augna-
blik „hvað eiga mennirnir nú að
fara að gera“? Ekki var löng stund
til íhugunar því að á næsta augna-
bliki reið mikill sjór yfir skipið og
helkaldur heimsskautssjórinn um-
lukti Vilhjálm og bar hann burtu
frá skipinu. Svo snögg voru nátt-
úruöflin í þessum ójafna leik að
hugsun um þessa bráðu hættu
hafði ekki náð tökum á Vilhjálmi
þegar hann var allt í einu í fárra
metra fjarlægð frá fljótandi troll-
pokanum í miklum sjógangi.
Nokkur frískleg sundtök nægðu til
að ná taki á pokanum - það varð
Vilhjálmi til lífs í það skiptið að
hann reyndi ekki að ná skipinu.
Hann hefði verið kominn langt út í
sortann þegar ljóst var að maður
hafði farið fyrir borð og ljóskast-
arar komnir í gang og leit gat haf-
ist. Þegar Ijósgeisli kastarans lýsti
út í myrkrið og nam við trollpok-
ann varð það öllum gleðiefni og
fögnuður að á pokanum hékk
skipsfélagi þeirra og mun vasklega
hafa verið gengið að verki að draga
pokann að síðunni og heimta
þennan unga svein úr helju. Ekki
varð Vilhjálmi meint af volkinu og
veiðiferðin hélt áfram eins og ekk-
ert hefði í skorist.
Um þessar mundir var Vilhjálm-
ur fainn að aka leigubifreið á Bif-
reiðastöð Steindórs í Reykjavík,
en hjá Steindóri var hann ökumað-
ur í 8 ár, lengst af ók hann á Sér-
leyfisleið Steindórs um Suðurnes.
Sitthvað sögulegt gerðist á þessum
árum hjá Steindóri. Flest af því er
leyndarmál ökumannsins, sem ber
að virða þagnarskyldu. Vilhjálmi
var falið að útrétta sitthvað að
hætti þess tíma - borga víxla,
kaupa allt frá saumnálum upp í al-
fatnað - allt stórt og smátt - svo
ekki sé talað um brjóstbirtuna. En
í þá daga fékkst ekki allt sem hug-
urinn girntist í Þorsteinsbúð, hjá
Ingimundi eða Óla Gvendar - en
þaö voru aðal verslanimar í Kefla-
vík í þá daga.
Árið 1937 ók hann stærsta rútu-
bíl sem þá var til hér á landi, 36
sæta diselbíl af Volvogerð. Eitt
sinn er hann var að leggja af stað
með troðfullan bíl af farþegum frá
afgreiðslunni, sem var í verslun
Ingimundar Jónssonar, kom þá
kunn kona þjótandi og reif upp
hurðina og sagði: „Heyrðu Villi
minn kauptu nú fyrir mig undir-
föt“. „Hvaða litur á það að vera“?
spurði Vilhjálmur. „Æ, þú veist
þetta“, var svarið. Mikil hláturs-
köll brutust út. (Kannske hafði
hann þurft að kaupa undirföt áður
á konuna).
Mjög lítið rýtni var fyrir farang-
ur í bílnum og varð því að koma
FAX1-247