Straumar - 01.04.1930, Síða 54

48
S T R A U M A R
hrinda hrammi villimannsins af herðum sér, hinu þunga,
lamandi taki, sem kýtir oss í herðum og beygir oss í
knjám og dregur oss ofan í aurinn. Þá dreymir um, að
hreinsa megi til í hvötum mannanna og ástríðum, svo að
þær verði ekki lengur hlekkurinn um fótinn, þegar leggja
skal á brattan, sem horfir til betra skipulags.
Og til þess erum vér kallaðir, sem kennum oss við
einhverja af framtíðarhugsjónum mannkynsins, eða höf-
um tekið til þeirra vinsamlega afstöðu í hugum vorum.
Starf vort er að minstu leyti fólgið í því að þrátta um
kaup við einstaka atvinnurekendur. Það er nauðsynlegt
og óumflýjanlegt, þegar svo stendur á, og sjálfsagt að
gjöra það með samhug og djörfung. En aðalstarf vort,
trúboðsstarf vort og menningarstarf, ef eg mætti nefna
það svo, er ræktun nýrrar lífshyggju og nýrrar sam-
vizku í sjálfum oss og öðrum — félagshyggju og félags-
samvizku.
Eg veit, að það er ekki vinsælt starf, — og eg veit að
það er erfitt, af því að þeir eru fjötrarnir þyngstir að
brjóta, sem liggja á sál vor sjálfra. Eg veii að kulda-
hlátrar munu leika um vonir ykkar og illspár um við-
leitni ykkar. En þá er gott að minnast þess, er Þorsteinn
Erlingsson kvað:
En þó að þú hlæir þeim heimskingjum að,
sem hér mun í ógöngum lenda,
þá skaltu ekki að eilífu efast um það,
að aftur mun þar verða haldið af stað
— uns brautin er brotin tii enda“.
Sigurður Einarsson.