Almanak alþýðu - 01.01.1930, Qupperneq 53

sjúkdómsástandi hins siðaða heims á hnignun-
artímabili rómverska keisaradæmisins. Vér rek-
umst stundum á þá skoðun, að kristindómur-
inn hafi bætt aðstöðu konunnar, en þetta er
einhver ósvífnasti sagnfræðilegur útúrsnúning-
ur, sem hægt er að drýgja. Konur geta ekki
fagnað sæmilegri aðstöðu í þjóðfélagi, þar sem
iögð er á það höfuðáherzla, að þær brjóti
ekki í bága við rígskorðaðar, siðferðilegar laga-
setningar. Munkar hafa alt af í fýrsta lagi litið
á konuna sem freistarann; þeir hafa aðallega
skoðað hana sem vekjara óhreinna girnda.
Kenning kirkjunnar hefir lengst af verið og
er enn sú, að meydómur sé beztur, en fyrir
þá, sem finst slíkt ógerningur, sé hjónaband
leyfilegt. „Það er betra að kvænast en brenna
af losta,“ eins og Páll postuli kemst svo rudda-
lega að orði. Með þvi að gera hjónabandið ó-
leysanlegt og rj'ðja út allri þekkingu á ars
amandi*) hefir kirkjan gert það, sem í hennar
valdi stóð, til þess að tryggja það, að hin
einu leyfilegu kynferðishönd veiti að eins litla
ánægju, en ínikil óþægindi. Andstaðan gegn
takmörkun barneigna á rót sína að rekja til
sömu orsakar: Ef kona eignast barn á ári, þang-
að til hún sálast gerútslitin, þá er ekki hægt
að búast við því, að henni veitist mikil ánægja
í hjónabandi sínu; þess vegna verður að koma
í veg fyrir takinörkun barneigna.
Hugtakið synd, sem er órjúfanlega tengt.
kristinni siðfræði, er uppspretta stórkostlegrar
bölvunar, meö því það gefur fólki útrás fyrir
*) „ástarlist.u
4
49