Almanak alþýðu - 01.01.1930, Qupperneq 58

nienn voru grimmari en peir eru nú, og miða
þess vegna í þá átt að halda við mannúðar-
leysi, sem siðferðismeðvitund aldarinnar myndi
annars vaxa upp úr.
Vér skulum fyrst athuga hina vitsmunalegu
mótbáru. Á okkar hagsýnu öld verður vart
ákveðinnar tilhneigingar tii að álíta, að f>að
skifti ekki miklu máli, hvort trúarleg kenning
sé sönn eða ósönn, en aðalatriðið, hvort hún
sé gagnleg eða ekki. En pað verður ekki
úrskurðað um annað, án pess tillit sé tekið
til hins. Ef vér trúum kenningum kristindóms-
ins, hljóta hugmyndir okkar um, hvað sé gott,
að verða ólíkar því, sem pær yrðu, ef vér
tryðum þeim ekki. Þannig virðast áhrif krist-
indómsins góð í auguin kristinna manna, þar
sem hinum trúlausa virðast þau slæm. En sú
afstaða, sem setur mönnum fyrir að trúa hinum
og þessum meiningum án tillits til pess, hvort
þær hafi við nokkur rök að styðjast, er Uf-
staða, sem hlýtur að kalla fram fjandskap
gegn röksemdum og valda því, að vér lokum
huganum fyrir hverri staðreynd, sem sníður
sig ekki eftir hleypidómum vorum.
Ákveðin tegund af vísindalegri einlægni er
mjög mikilsverður kostur, og hans er naumast
að vænta hjá manni, sem ímyndar sér, að þeir
hlutir séu til, sem sé skylda hans að trúa.
Þess vegna getutn vér i raun réttri ekki dæmt
um, hvort trúarbrögð séu til góðs, án þess að
rannsaka, hvort trúarbrögð séu sönn. Grund-
vailaralriðið í trúarsannleik kristinna manna,
Múhameðstrúarmanna og Gyðinga er tilvera
guðs. A þeim dögum, þegar trúarbrögð voru í
54