Almanak alþýðu - 01.01.1930, Síða 61

fremur auðvirðilegu takmarki á þessari jörð
og muni mjakast aftur á bak gegn um enn
auðvirðilegri stig í áttina til allsherjardauða,
Ef þetta eru kallaðar likur fyrir tilgangi, þá
verð ég að játa, að sá tilgangur er ekki
teisinn í mínum augum. Þess vegna sé ég enga
skynsamlega ástæðu til að trúa á neins konar
guð, hversu óljósan og pervisaiegan, sem menn
hugsa sér hann. Ég Iæt hinar fornu háspeki-
röksemdir eiga sig, með því að trúvarnarfræð-
ingar sjálfir hafa hætt að hafa þær um hönd.
Sálin og ódauðleikinn.
Sú áherzla, sem kristindómurinn leggur á
einstaklingssálina, hefir haft djúp áhrif á sið-
fræði kristinna þjóðfélaga. Þessi kenning er i
grundvallaratriðum skyld kenningum Stóu-
manna og spratt upp á sama hátt og kenning
þeirra, í þjóðfélagi, sem hafði gefið upp póli-
tiskar vonir. Hin náttúrlega hvöt kröftugs per-
sónuleika með heiðvirðilegri lyndiseinkunn er
að reyna að gera gott, en ef hann er sviftur
öllu pólitísku valdi og öllum möguleikum til
álirifa á rás viðburðanna, þá hrekst hann
frá sinni eðlilegu stefnu og keinst að þeirri
niðurstöðu, að hið mikilvægasta sé að vera
góður. Það er þetta, sem átti sér stað í frum-
kristni; það leiddi til hugtaksins um persónu-
legan heilagleik, sem væri óháður þjóðþrifa-
starfsemi, úr því heilagleiki varð að vera á-
stand, sem hægt var að öðlast, þótt fólk væri
vanhæft til góðra verka. Þannig urðu félags-
legar dygðir útbyrtar úr kristilegri siðfræðL
Enn þann dag i dag álíta sannkristnir menn,
57