Almanak alþýðu - 01.01.1930, Síða 74

Sáiræn sundurgreining á réttlætishugmyndinni
virðist mér sýna fram á, að hún eigi rót sína
að rekja til miður æskilegra ástríðna og ætti
ekki að njóta styrktar frá imprimatur*) skyn-
seminnar. Réttlæti og óréttlæti eru óaðskiljan-
ieg hugtök; það er ógerningur að Ieggja á-
herzlu á annað án þess að leggja áherzlu á
hitt. Hvað er þá óréttlæti í raun og veru? Það
er í raun og veru hegðun af því tagi, sem
hjörðinni mislikar. Með því að kalla það ór.étt-
læti og raða upp iburðarmiklu siðfræðikerfi
kringum þessa hugmynd réttlætir hjörðin sjálfa
sig, þar sem hún lætur refsingu koma fram
gegn þeim, sem hún hefir óbeit á; en hjörðin,
sem er réttlát samkvæmt skilgreiningu (right-
eous by definition), eykur og áherzlubindur
sjálfsálit sitt einmitt um leið og hún gefur
grimdarþörf sinni lausan tauminn. Potta er
sálarfræði skríhnorðanna (lynching) og annara
aðferða, sem notaðar eru til að refsa glæpa-
mönnum. Kjarninn í réttlætishugmyndinni er
þess vegna sá að finna kvalaraástríðu sinni
útrás ineð því að skíra grimdina réttlæti.
Nú mun mér verða svarað því til, að þessi
lýsing, sem ég hefi gefið af réttlætinu, sam-
rýmist alls ekki hinum hebrezku spámönnum,
sem hafi fundið upp þessa hugmynd að mínum
eigin dómi. Sannleikurfnn er þessi: I munni
hinna hebrezku spámanna táknaði réttlæti það,
sem þeir og Jahve urðu sáttir á. Sams konar
afstöðu verður vart í Postulasögunni, þar sem
postularnir hefja eina yfirlýsingu á þessum
*) elRinlega: „prentleyfi“.
70