Ný saga - 01.01.1997, Qupperneq 104

✓
Islenska söguþingið
nokkrum vandræðum með að velja. Enda var
helsta umkvörtunarefnið sem heyrðist á
göngum það, að menn næðu ekki að sitja alla
þá fyrirlestra sem þeir höfðu löngun til.
Mögulegt var að hlaupa á milli og sú kvörtun
heyrðist líka að betra hefði verið að hafa
opnu fyrirlestrana einnig í Odda en ekki úti í
hátíðarsal svo auðveldara væri að hlaupa á
milli. Tímasetningar stóðust að jafnaði það
vel að það var alveg hægt.
Fyrirlesarar komu víða að þó þeir væru
flestir íslenskir, og bendir það til mikillar
grósku innan íslenskrar sagnfræði hversu ís-
lenskir sagnfræðingar virðast dreifast víða er-
lendis við nám og störf. Enda sýndu þeir fyr-
irlestrar sem ég hlustaði á mikla breidd í við-
fangsefnum sagnfræðirannsókna, spönnuðu
allt frá fornsögum til Evrópusambandsins.
Efnistök voru almennt mjög fagleg.
Skipulagningin var góð og andinn ekki
síður. Hátíðarstemning hélst yfir þinginu all-
an tímann. Þar lögðu líka aðrir hönd á plóg-
inn með því að bjóða til móttöku, en sú hug-
mynd hlýtur að hafa komið frá skipuleggjend-
um. Það jók á stemninguna að hafa fastan
samkomustað á kvöldin. Gamlir félagar og
fólk með sameiginleg áhugamál sem er að
jafnaði dreift við vinnu innan lands sem utan
naut þess að vera saman.
Margir fluttu mál sitt mjög vel, en alltaf er
eitthvað um að menn lesi upp dæmalaust vel
skrifaðar greinar. Það er mikil vinna að semja
fyrirlestra til flutnings og á þeim er allt annað
form en skrifuðum greinum. En það fer líka
meiri orka í það hjá áheyranda að fylgjast
með fyrirlestrum sem eru nær rithefðinni þó
vel séu fluttir en þeim sem standa nær frá-
sagnahefðinni. Þegar hlýtt er á fjölmarga fyr-
irlestra á örfáum dögum gengur mjög á orku
og athygli hlustandans og þeim mun meira
kemst til skila sem betur er flutt og meiri
áhersla lögð á aðalatriði en smáatriði. Sagn-
fræðingafélagið mætti í samvinnu við önnur
fræðafélög halda lítið námskeið í fyrirlestra-
haldi. Til eru bækur um efnið og þetta má
læra eins og annað.
Haldist sú gróska í sagnfræðirannsóknum
sem kom fram á þessu þingi er full ástæða til
að efna til slíks þings að minnsta kosti á fimm
ára fresti.
Valdimar H. Gíslason,
æðarbóndi
Allur undirbúningur, fyrirkomulag og skipu-
lag Söguþingsins var til mikillar fyrirmyndar.
Má í því sambandi sérstaklega nefna dag-
skrárritið, sem auðveldaði þátttakendum að
velja fyrirlestra í samræmi við smekk og
áhugamál hvers og eins. Það val var þó oft
erfitt og undirritaður hefði stundum kosið að
vera á tveimur fyrirlestrum á sama tíma.
Mikill meirihluti fyrirlestra fjallaði um 19.
og 20. öldina og umfjöllun um kvennafræði og
félagssögu hvers konar var áberandi. Um
þriðjungur fyrirlesara voru konur, og eru þær
greinilega í mikilli sókn á sviði sagnfræði-
rannsókna. Hlutur ungs fólks var áberandi á
þinginu og umfjöllunarsvið þess ákaflega fjöl-
breytt. Óhætt er að segja að fyrirlestrar á
þinginu hafi sýnt mikla breidd og grósku í ís-
lenskum sagnfræðirannsóknum. Þó má segja
að miðaldarannsóknir sitji nokkuð á hakan-
um gagnvart öðrum tímabilum. Þá virðist mér
að nokkur eldfim sagnfræðileg álitamál hafi
legið í þagnargildi. Annars er fátt aðfinnslu-
vert við þetta þing. Fyrirlesarar fluttu mál sitt
oftast vel. Æskilegt hefði þó verið að íleiri
hefðu nýtt sér nútíma tækni, þó ekki væri
nema glærutæknina. Nokkrir fyrirlesarar sem
nýttu sér tæknina áttu þó í nokkrum vand-
ræðum með að stjórna tækjum og tólum svo
snurðulaust mætti kallst. Þá bar nokkuð á bil-
unum í hátalarakerfum, til dæmis í hátíðarsal
Háskólans. En öll eru þessi aðfinnsluatriði
veigalítil. Upp úr stendur að þetta söguþing
var upphafsmönnum þess og aðstandendum
til mikils sóma. Æskilegt væri að halda slík
þing til dæmis á tíu ára fresti.
28.-31. MAÍ 1997
102