Birtingur - 01.01.1959, Síða 18

nefndur. Snorri hlaut þennan styrk og má ætla, aö meðmæli Revolds
hafi valdið miklu um ákvörðun þingmanna. En áður en hann hélt af
landi brott réðst hann í þau stóiræði að halda fyrstu sýninguna á mynd-
um sínum. Hún var opnuð á tuttugasta og áttunda afmælisdegi málarans
í húsi K. F. U. M. við Amtmannsstíg.
Af sýningarskrá má ráða nokkuð um myndirnar á þessari fyrstu sýningu
Snorra. Þær voru fjörutíu og níu talsins og skiptust þannig eftir efnivið:
tuttugu og tvö olíumálveik, tuttugu vatnslitamyndir og sjö teikningar.
Flest bera nöfnin vott um það, að enn leitar málarinn sér helzt fyrir-
mynda í náttúru lands síns. Hann málar fjöll og báta við bryggju af
sömu einlægu hrifningu og fyrr. Á hinn bóginn kemur greinilega í ljós,
að skólinn hefur leitt hann inn á brautir, þar sem hlutverk fyrirmyndar-
innar er í rauninni ekki orðið annað en það að styðja listamanninn, þegar
hann er að reisa byggingu úr litum sínum. Ein teikninganna á sýningunni
heitir til dæmis „Kvöld“, önnur ,,módel“, hin þriðja „ferðamaður". Ég
hef ekki átt þess kost að rannsaka myndir, sem öruggt getur talizt, að
hafi verið til sýnis í K. F. U. M. húsinu þessa desemberdaga. En „Sjálfs-
mynd“ (45x53 sm.) eftir Snorra máluð um 1929 hlýtur að benda á þann
farveg, sem list hans rann í á þessum árum. Hún er mild í litum. Við
getum, ef til vill, talið hana gráa í höfuðatriðum. En samt er farið að
gæta meiri tónauðgi í pensildráttunum að hætti Norðurlandamálaranna,
sem námu hjá Matisse skömmu eftir aldamótin síðustu. Þó má fremur
miða hana við Cézanne eða aðra fulltrúa hinnar heiðu klassísku hugs-
unar.
Heið klassísk hugsun, ríkt tilfinningalíf, sem ekki var bælt niður heldur
veitt í farveg agaðrar vinnu, var megineinkenni mynda Snorra á því
tímabili, sem hefst um 1930 en lýkur við upphaf síðari heimsstyrjaldar-
innar. Ég hef áður leyft mér að nefna þetta tímabil: klassíska skeiðið,
og geri það enn í þessum h'num, þótt mér sé fullkunnugt um, að Snorri
hafi sjálfur löngum kennt það við Expressjónisma að hætti þeirra, sem
lifðu kreppuárin í námunda listgrósku og stjórnmálaupplausnar.
En hvað sem því líður mun Snorri hafa kosið að gæða myndir sínar
áhrifaríkara lífi en fyrr. Hann lagði sig eftir einföldum megindráttum,
djúpum eða dimmum litatónum. Hann setti blásvarta fleti við hliðina á
grænum dílum og þótt þeir væru ekki andstæður í eðli sínu gaf snerting-
in ótvírætt til kynna, að óstýrilát öfl byggju undir sléttu yfirborðinu.
Minni mitt á list hrekkur ekki til að gera grein fyrir næstu sýningu,1)
1) Litlar heimildir eru til um þessa sýningu, t. d. hef ég ekki getað
grafið upp neina sýningarskrá. Sveinbjörn Arinbjarnar þykist hins vegar
fullviss um, að hún hafi verið haldin á þessum stað. Hann segir að þeir
Snorri hafi oft rætt um hana sín á milli sem óumdeilanlega staðreynd.
16 Birtingur