Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 28

uðu, aldrei hef ég séð andlit, sem þannig geislaði eða var jafn kyrrlátlega
forklárað.
Éð varð hrærður og um leið kom það illa við mig að sjá hann vera þannig
í eymd sinni. Hvernig gat hann það? Ég, sem lifði raunverulegu lífi, og
hafði aðeins iitið hingað inn til að sjá hvernig hann byggi í greni sínu
— ég átti engan frið. Já, hugsaði ég með sjálfum mér, hann hlýtur að
eiga sér von í einhverju öðru, hann hlýtur að vera einn af þeim, sem trúa
á guð og svoleiðis, og þá geta menn þolað allt, þá verður ekkert þungbært.
Og mér datt í hug, að ég skyldi einmitt spyrja hann um þetta, sem stöð-
ugt íþyngdi mér sjálfum, sem aldrei lét mig hafa nokkurn frið, sem sogaði
mig niður í djúpið, þar sem ég vildi ekki vera, þessvegna hafði ég farið
heim með honum, ég hafði ætlað að spyrja hann um það. Ég átti ekki
heima hér niðri, ég ætlaði einungis að spyrja hann um það.
— Segið mér, Lindgren, sagði ég, þegar líf manns er einsog yðar, þegar
menn þurfa að bera slíkan kross, þá hafa menn eflaust frekar en við
hinir þörf fyrir að trúa á eitthvað fyrir utan þennan heim, að það sé til
guð, sem ráði og hafi æðri tilgang með því sem hann leggur á okkur?
Gamli maðurinn hugsaði sig um stundarkorn.
— Nei, svaraði hann og dró seiminn, ekki þegar líf manns er einsog
mitt líf.
Þetta þótti mér einkennilegt og kveljandi að heyra. Hafði hann þá engan
grun um eymd sína, vissi hann ekki hve auðugt og dásamlegt lífið gat
verið!
— Nei, sagði hann niðursokkinn í hugsanir sínar, það erum ekki við, sem
þörfnumst hans. Og ef hann væri til, gæti hann aðeins sagt okkur það,
sem við þegar höfum skilið og erum þakklátir fyrir.
— Ég hef oft talað um það við húsráðandann, hélt hann áfrarn, hann hef-
ur kennt mér margt. Já, þér þekkið kannski ekki húsráðandann okkar, en
það ættuð þér að gera, það er undarlegur maður. — Nei, hann þekki ég
ekki. — Nei, auðvitað ekki, ég skil það, en það ættuð þér að gera. —
Einmitt það, sagði ég, jú, það gat svo sem verið, ég vissi ekki hverskonar
maður hann var, þessi merkilegi húsráðandi, sem hann talaði um, hann
gat svo sem vel verið eitthvað sérstakt, en ég bjó í öðru húsi. Þetta
hugsaði ég aðeins með sjálfum mér, en sagði það ekki upphátt. — Mig
furðar á því, sagði gamli maðurinn. Hann á mörg hús, næstum hvert
einasta hús, hann á sjálfsagt einnig það, sem þér búið í.
— Já, hélt hann áfram, hann getur ekki haft augun allsstaðar. Þegar ég
kom til hans og spurði, hvort hann gæti hýst mig hér, því ég þurfti líka
einhversstaðar að búa, þá horfði hann lengi rannsakandi á mig. — Já, ég
get látið þig vera í kjallaranum, sagði hann, þú getur jú ekki búið uppi
í sjálfu húsinu. — Nei, svaraði ég, það skil ég vel. — Ég held að kjall-
arinn hæfi þér, sagði hann, ég vona að mér missýnist ekki um þig?
26 Birtingur