Birtingur - 01.01.1959, Qupperneq 50

myndskreytti ýmsar skáldsögur hans jafnóðum og þær birtust í tíma-
ritum.
Upp frá þessari kvöldstund til 18 ára aldurs lifði Boris og hrærðist í
tónlist. Hann hafði þó einnig lifandi áhuga á málaralist föður síns og
öllu því af sama tagi sem gat að líta í myndlistarháskólanum. Þar voru
hæg heimatökin hjá Pasternaksystkinunum. Nokkru eftir að þau komu
í kennaraíbúðina var byggð við húsið vinnustofa fyrir Trúbeskoj, fræg-
an myndhöggvara sem nýkominn var heim frá útlöndum. Viðbyggingin
lenti fyrir eldhússgluggann hjá Pasternakfjölskyldur.ni, og þar sem
áður hafði verið útsýn út í húsagarðinn gat að lita myndhöggvarann
að starfi og fyrirmyndir hans, allt frá börnum og léttklæddum dans-
meyjum til alvopnaðra kósakka á hestbaki. En list móðurinnar ríkti í
huga Borisar. Hann lærði hjá lienni og síðan öðrum færum kennurum.
Átrúnaðaigoð hans og fyrirmynd varð tónskáldið Alexander Skrjabín,
nágranni fjölskyldunnar og vinur föður hans. Hann drakk í sig al-
glevmisþrungna tónlist Skrjabíns og ofurmennishugsunarhátt. Tónlist-
arnámið, og þó einkum tónsmíðin, varð honum ástríða. I heimahúsum
og í menntaskólanum var gengið að því vísu, að lífsstarf Borisar væri
þegar ákveðið, hann ætlaði sér að verða tónskáld. Fyrir þessar sakir
var tekið vægilega á því, þótt hann væri duttlungafullur heima og slægi
slöku við námsgreinirnar í menntaskólanum. Hann náði prófi og inn-
ritaðist í lagadeild Moskvuháskóla.
Þegar Pasternak var 18 ára kom Skrjabín heim eftir sex ára utanlands-
vist. Tónskáldið unga lék fyrir hann tónsmíðar sínar og hlaut kærkomna
uppörvun og hvatningarorð meistarans ásamt ráðleggingu um að leggja
lögfræðina á hilluna og snúa sér að heimspeki, sem væri tónskáldi
miklu nauðsynlegri. Hrós Skrjabíns var gott, en það fékk ekki ráðið bót
á því sem farið var að gera Boris tónlistargáfuna að kvöl, hann hafði
komizt að raun um að hann hafði ekki óskeikult tóneyra, en það hafði
móðir hans. Hann sagði Skrjabín frá þessu, en hann gaf ekkert út á
það. Þá komst Boris að því af hendingu, að meistari hans var sama ann-
marka undirorpinn. Því hafði hann ekki bent lærisveini sínum á það,
til að eyða efasemdum hans? Á því fékkst aldrei nein skýring, en Boris
var hjátrúarfullur frá barnæsku og taldi, að nú hefðu örlögin gefið sér
vísbendingu. Hann færði sig yfir í heimspekideild háskólans eins og
Skrjabín hafði ráðlagt, en sneri algerlega baki við tónlistinni, sótti ekki
einu sinni tónleika næstu árin.
Tónlistarferill Borisar Pasternaks varð því endasleppur og aldrei annað
en undirbúningurinn, en að honum hefur hann búið alla ævi, það sem
hann lærði í tónsmíði setur svip sinn á skáldskap hans. Einstök klið-
mýkt og rímsnilld, sem enginn þýðandi hefur enn treyst sér til að reyna
að leika eftir á óskyldu tungumáli, eiga tónlistarþjálfuninni mikið að
48 Birtingur